بود كه پس از مشورت با امام حسين عليه السلام ، صلح را پذيرفت .^۱
سعيد بن عبد اللَّه ، يكى از دعوت كنندگان امام حسين عليه السلام به كوفه بود^۲ و همراه دومين گروهى كه نامه كوفيان را براى امام عليه السلام آوردند ، به حضور ايشان آمد و نيز سبب پاسخگويى امام عليه السلام به اهل كوفه گرديد .^۳
همچنين ، پس از ورود مسلم عليه السلام به كوفه ، وى در خانه مختار ، حضور يافت و ضمن سخنرانى‏اى ، يارى كردن امام حسين عليه السلام و وفادارى خود را به نهضت حسينى ، اعلام كرد و مردم را به بيعت با مسلم و پيروى از او ، تشويق نمود .^۴
وى ، هنگامى كه امام حسين عليه السلام در شب عاشورا ، به همراهانش اجازه داد كه از ايشان جدا شوند و از منطقه درگيرى خارج گردند ، با اين سخنان حماسى ، نسبت به ايشان ، اظهار ارادت و وفادارى كرد و گفت :
وَ اللَّهِ ، لَو عَلِمتُ أنّي اُقتَلُ ، ثُمَّ اُحيا ، ثُمَّ اُحرَقُ حَيّاً ، ثُمَّ اُذَرُّ ، يُفعَلُ ذلِكَ بي سَبعينَ مَرَّةً ؛ ما فارَقتُكَ حَتّى‏ ألقى‏ حِمامي دونَكَ .
اگر مى‏دانستم كه كشته مى‏شوم و بار ديگر زنده مى‏شوم و زنده زنده ، سوزانده و تكّه تكّه مى‏شوم و هفتاد بار با من ، چنين مى‏كنند ، باز از تو جدا نمى‏شدم تا در راه تو بميرم^۵ .
بر پايه شمارى از گزارش‏ها ، سعيد بن عبد اللَّه ، يكى از كسانى بود كه ظهر عاشورا ، خود را در برابر امام حسين عليه السلام ، سپر قرار دادند و امام عليه السلام با كمك آنها ، نماز گزارد .^۶
به گزارش خوارزمى ، هنگامى كه سعيد بن عبد اللَّه حنفى بر زمين افتاد ، اين جملات را زمزمه مى‏كرد :
اللَّهُمَّ العَنهُم لَعنَ عادٍ وَ ثَمودَ ، اللَّهُمَّ أبلِغ نَبِيَّكَ عَنِّي السَّلامَ ، وَ أبلِغهُ ما لَقيتُ مِن ألَمِ الجِراحِ ؛ فَإِنّي أرَدتُ بِذلِكَ نُصرَةَ ذُرِّيَّةِ نَبِيِّكَ .