گوسفند ، جهت او طبخ كنند . بعد از چهل روز ، هيچ نخورده ، بيرون آمد . گوسفندان بريان نهاده ، نزد او آوردند با برنج ، و يك مَن عسل طلب كرد و نيم مَن زنجبيل و آن را ساييده ، در آن عسل ريخت و تمام را اوّل بخورد . ^۱ بعد از آن ، جمله اين دعوت ها را با نان و غيره بخورد و ديگر ، اطعام طلب مى كرد . اين مردم ، هر كس كه چيزى طبخ كرده داشت ، مى آورد و او مى خورد و همچنين از ميوه ها آنچه مى آوردند ، مى خورد و در اين اثنا ، خبرى موحِش رسيد و مردم اين ^۲ ده ، فرار كردند و به طرف استحكامى ^۳ مى رفتند و آن جوكى ، همراه ايشان مى گريخت و ايشان ، شكر مى كردند كه به اين بلا گرفتار شدند و از دست جوكى ، خلاص شدند ^۴ و جوكى ، ايشان را دشنام مى داد كه: اين قدر طعام به من ندادند كه يك شكم سير خورم!
و امثال اين عجايب ، بسيار است و از صعوبت اين رياضات و مجاهدات ^۵ است كه ابوعلى گفت ^۶ كه: ما عمر به پهنا ^۷ مى خواهيم نه به درازا ^۸ ؛ گرچه ^۹ اين كلمه از حكمت به غايت بعيد است . ^۱۰
فأمّا بدان نوعى كه هم اهل هند ، طلب طول حيات مى كنند كه هيچ نخورند و دَم نزنند و نگويند و نشنوند و نبينند ، فى الواقع كه كم از مردنى نيست ؛ بلكه كسى را كه تمتّعات جسمى در عالم حسّى و لذّات روحانى در عالم معنى ^۱۱ نبوَد ، مغبون دنيا و آخرت بوَد و ^۱۲ ببايد دانست كه اين حكماى هند ، جمعى كثيرند و هر يكى را در حفظ اين صحّت ، طريقى على حدّه و اسلوبى خاص است و ما چندى از آنها را اين جا ايراد كنيم تا طالب ذهين ^۱۳ را محظوظ گردانَد و از اشهاب ممل ، محفوظ مانَد . ^۱۴