بهاء الدوله نوربخش

۱.. وى را به گونه هايى ديگر نيز شناسانده اند . از جمله آن كه شهرت وى را «بهاءالدين» نوشته اند(ر .ك: دانش نامه جهان اسلام ، ج ۴ ، ص۶۴۹) ؛ امّا صحيح آن است كه در متن آورده ايم ، آن سان كه وى ، خود را در مقدمه آثارش معرّفى كرده است (ر .ك : الذريعة ، آقا بزرگ تهرانى ، ج ۷ ، ص ۲۱۸) .

۲.. براى آگاهى از شرح احوال او ، رك: حبيب السِيَر ، خوانْدمير ، ج ۴ ، ص ۶۱۱ـ۶۱۲ ؛ مجالس المؤمنين ، قاضى نوراللّه شوشترى ، ج ۲ ، ص۱۴۸ـ۱۴۹ . سنج: تاريخ عالم آراى عباسى ، اسكندربيگ منشى ، ج ۱ ، ص ۲۳۱ . از وى ، ديوان شعرى نيز برجاى مانده است (ر .ك : الذريعة ، آقا بزرگ تهرانى ، ج ۹ ، ص ۱۲۲۹) .

۳.. در الذريعة از آثار وى كتاب هاى زير معرفى شده است: ديوان اشعار ، العقيدة ، فوائد ، مثنوى كشف الحقيقة ، معراجيه ، مكارم الأخلاق ، منشئات(مكاتيب) ، منظومه نجم الهدى ، منظومه واردات .

۴.. قاضى نوراللّه شوشترى مى نويسد كه نَسَب سيّد محمّد نوربخش ، جدّ بهاءالدوله ، با هفده واسطه به امام موسى كاظم عليه السلاممنتهى مى گردد(مجالس المؤمنين ، قاضى نور اللّه شوشترى ، ج ۲ ، ص ۱۴۳) .

۵.. تاريخ نظم و نثر در ايران ، سعيد نفيسى ، ج ۱ ، ص ۴۰۰ .