هديّة الخير ، نه تنها از نظر محتوا كه از نظرگاه سبك سخن نيز بسيار زيبا و گيراست . برخوردارى اين اثر از آرايه هاى لفظى و معنوى ، بر زيبايى و ارزش آن بسى افزوده است . از ويژگى هايى كه در اين اثر به چشم مى آيد ، به كار بردن لغات و اصطلاحات عربى است كه شيوه رايج نگارش آن زمان است ؛ ولى همچون برخى نگاشته هاى آن دوره ، نشانى از ملال آورى در آن نيست .
مؤلّف ، افزون بر شاهد آرى از قرآن و احاديث ، شواهدى بسيار از اشعار (عربى و پارسى) آورده كه گويا برخى از آنها اثر طبع خود اوست . ^۱ همچنين از اين اثر ، احاطه او بر قرآن ، حديث ، عرفان نظرى ، حكمت ، ادب عربى و پارسى ، ملل و نحل و طب ، آشكار است . ^۲

نسخه هاى خطى هديه الخير

تاكنون نسخه هاى ذيل ، از هدية الخير شناسايى شده است:
1 ـ كتاب خانه آية اللّه مرعشى نجفى، نسخه شماره 9010، تحرير 902 ق . ^۳
2 ـ كتاب خانه اميرالمؤمنين نجف ، نسخه شماره 314 ، تحرير سده 10 ق . ^۴