بسم الله الرّحمن الرّحيم ^۱
حمد مبرّا از شايبه رعونت و ريا ، و ثناى محلّى به زيور صدق و صفا ، حضرت قادرى حكيمى را كه به جهت اظهار اسرار قدرت بى غايت و احضار آثار حكمت بى نهايت ، لطايف اثمار ارواح را در كثايف اشجار اشباح ، سارى ساخت كه «ثم سوّاه و نفخ فيه من روحه »^۲ و تسبيح و تنزيه ذات مقدّسش ^۳ را بر لسان هر مخلوقى جارى ساخت كه «و إن من شيءٍ إلاّ يسبّح بحمده »^۴ و به مقتضاى جود ، اغصان نهال ^۵ وجود را به ازهار افراد نوع انسان منوّر كرد كه «هو الّذي خلق من الماء بشرا »^۶ و در مشاعيل جان و قناديل جنان ايشان به محض عنايت «إنّي جاعل في الأرض خليفة » ، ^۷ مصابيح ^۸ علوم بر افروخت كه «وعلّم آدم الأسماء كلّها »^۹ و به تشريف و تكريم «ولقد كرّمنا بني آدم »^۱۰ مخصوص فرمود وصيت فضيلت بنى آدم را به خافقين رسانيد كه «وفضّلناهم على كثير ممّن خلقنا تفضيلاً »^۱۱ و بر موجب «فأحببتُ أن اُعرف» ، ^۱۲ جمال كمال انسان را به زيب عرفان و زينت حسن ايمان و زيور اخلاق احسان ، مزيّن و مُحلّى گردانيد كه «الذي أعطى كل شيء خلقه ثم هدى »^۱۳ و بر حسب «وأسبغ عليكم نعمه ظاهرة و باطنة »^۱۴ هر كسى را به قدر قابليت ، از نوال خوانِ عطا و احسانش حظّى كرامت