و جهت تسميه به مظهر كه عبارت است از محلّ ظهور جميع اسما الهيه و صفات كماليه هم از ^۱ فحاوى اين سخنان مفهوم گردد و مرآت بدان گويند كه بواطن زكيّه ايشان ، قابل عكوس انوار جمال شاهى و مَجلاى تجليّات الهى است و آخر تنزّلات ، يعنى مراتب ^۲ تنزّل وجود به ^۳ تجلّيات ظهورى در كثرات امكانيه كه نصف دايره است ، منتهى به نقطه برزخيه وجود آدمى شده و باز در سير وجود ، ابتداى ترقّى و عروج از اين مرتبه است تا باز به نقطه وحدت رسد و خاتم موجودات هم ^۴ بدين معنى بوَد و علّت غايى بودنش به حكم نصّ به ادراك ^۵ «لولاك لَما خلقت الأفلاك» ^۶ و كلام قدسى «كنت كنزا مخفيّا فأحببت أن اُعرف» ^۷ ثابت است و ناسوت ، مبالغه ناس است و ناس ، آدمى بوَد و بعضى گفته اند كه ناسوت را از «ناسَ يَنُوس نوسا» گرفته اند كه به معنى تذبذب و تحرّك است و آدمى ، چون به واسطه تعلّق و توجّه روحانيّت او به جانب عالم ^۸ علو كه منشأ اوست و تعلّق جسميت او به جانب عالم سِفل كه محلّ و مقرّ ^۹ وى است ، فيما بين تحرّك و اضطراب و بى قرارى دارد ، او را بدان تسميه كرده اند و در اين كلمه جامعه ، لفظ «با» اشارت بدين عالم است و ببايد دانست كه در ترتيب الفاظ اين كلمه جامعه متبرّكه و اوضاع حروف و اعداد آنها نيز نكته اى چند ، مفهوم ارباب كمال و اصحاب مواجيد ^۱۰ و احوال گشته .
اولاً لفظ «اللّه » كه اشاره به عالم لاهوت است ، وقوع آن در وسط الفاظ ، دالّ است بر آن كه عالم احديّت ، نسبت با عوالم ديگر ، همچون نقطه مركز است ^۱۱ نسبت با محيط دايره ؛ چه مدار جمله بدوست ؛ بلكه بود جمله ، از بود اوست .