است و واحد بودن لفظين باء و اسم در تلفّظ مشير است به ^۱ آن كه انسان كامل ، به ظاهر از عالم اجسام است و اكتساب كمالات علمى و تحصيل سعادات عقبا كه اسباب خلافت و زاد راهِ آخرت است ، در اين عالم جسمانى ميسّر گردد و آن مكانت ، در اين مكان ، پديد آيد .

نظم

لا دار للمرء بعد الموت يسكنهاإلاّ الّتي كان قبل الموت يبنيها
فإن بنيها بخير كان مغتبطاو إن بنيها بشرٍّ خاب بانيها
و طول باء در صورت كتابت ، اشارت است به ظهور نفس قُدسى كه از عالم جبروت است در انسان كامل و نقطه تحت باء ، اشارت ^۲ است به هويّت غيب و در تحت بودن نقطه ، دالّ است بر اختفاى احديّت در ذات انسان و فروديّت اين نقطه ، اشارت است به فردى كامل كه در هر عصرى ، طالبان حق ، اقتباس انوار تحقيق از مشكات هدايت او كنند ، چنانچه كلام امام الأئمه و هادى الاُمّه ، اميرالمؤمنين على ـ كرّم اللّه وجهه ـ ، مخبر از اين معنى است كه: «كلّ ما في القرآن في فاتحة الكتاب ، و كل ما في فاتحة الكتاب في بسم اللّه الرّحمن الرّحيم ، و كلّ ما في بسم اللّه الرّحمن الرّحيم ، فى باء بسم اللّه ، و كلّ ما في باء بسم اللّه في نقطة باء ، و أنا نقطة تحت الباء» . ^۳ يعنى هرچه در قرآن است مفصّلاً ، در سوره فاتحه است مجملاً ، و هرچه در فاتحه است مفصّلاً ، در «بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» است مجملاً ، و هرچه در «بسم اللّه » است مفصّلا ، در باء «بسم اللّه » است مجملاً ، و هرچه در باء «بسم اللّه » است مفصلاً ، در نقطه باء است مجملاً ، و من كه على ام ، آن نقطه ام كه در تحت باء است .
پس از اين جا روشن گشت كه مرتبه اجمال تام كه نقطه است ، مشير است به فردى ^۴ كامل كه مجموعه جميع كاينات و مرآت ^۵
و مظهر انوار تجليّات بوَد و به حكم