أهل اللّه » ^۱ نهند و از پستى هستى و تنگناى خودپرستى ، بيرون خرامند و به تحمّل احمال مجاهدات و تجرّع اقداح رياضات ، حباله مثقله جسمانيّت را از پاى طاير فضاى ملكوت بردارند و غشاوه غفلت طبيعت از پيش باصره هماى هواى جبروت بگشايند و به الهامات ربّانى و تأييدات سبحانى ، به بارگاه وصال و پيشگاه اتّصال خرامند و در مقام شهود ، ناظر چهره مقصود گردند .

نظم

عقل اگر از تو وجودى پى بَرَدليك هرگز ره به كُنهت كى بَرَد؟
عجز از آن همشيره شد با معرفتكونه در وصف آيد و نه در صفت
زو نشان جز بى نشانى كس نيافتچاره اى جز جانفشانى كس نيافت

الحديث الثّالث

۰.قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله^۲:قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله ^۳ : «لي مع اللّه وقتٌ لا يسعني فيه ملكٌ مقرّبٌ ولا نبيٌّ مرسلٌ» . ^۴

تايه ^۵ بَوادى مكاشفات ، والهِ سبحات جمال حضرت ذات ، مستغرق بحار تجلّيات الهى ، داعى «اللّهمّ أرنا الأشياء كما هي» ^۶ ـ عليه الصلاة والسّلام ـ مى فرمايد كه مرا در حضرت قرب ، حالتى دست مى دهد ^۷ كه در آن ، گنجايى نمى مانَد ، نه ملك مقرّب را كه آن جبرئيل است و نه نبىّ مرسل را كه آن خود حضرت محمّد است ـ صلوات اللّه عليه ـ ؛ يعنى مرتبه اى مشاهده مى گردد كه جميع اشيا ، غيبا و شهادتا ، در پرتو نور بى چون ذات ، مانند ذرّات ، فانى مى گردند و جمله هستى ها در هستى حق ، نيست مى شوند و از خودى خويش در آن حين ، هيچ اثرى نمى يابم .