و غفلت است ، زود باشد كه آفتاب روح از مشرق فتوح او به شعاعات انوار ربّانى و لَمَعات اسرار رحمانى سر برزند و استعداد اقتباس انوار تجلّى سرادقات جلال و قابليت استفاضه فيض اقداس از سُبحات جمال ، مر او را حاصل كرده ^۱ و بر مملكت بدن او ، انبياى انوار ^۲ عكس نموده ، عمّال و متصرّفان حواس ظاهره او را از عمل ، عزل كنند و اين انوار ، به جاى ايشان نشينند كه ^۳«فأُولئك يبدّل اللّه سيّئاتهم حسنات »^۴و^۵عين ب صيرت او را به كُحل «المؤمن ينظر بنوراللّه » ^۶ روشن گردانند و حباله مثقله اهواى طبيعت را از پاى هماىِ همايونْ فال او كه طاير ملكوت است ، بردارند تا در طلب مقرّ اصلى و مقام حقيقى ، در جوّ هواى ^۷ فضاى عوالم ، به جولان درآيد و بر مدارج مراتب ، عروج نمايد و بر ورق وجود هر ذرّه اى ^۸ از مظاهر انوار تجلّيات الهى ، سرّى از اسرار نامتناهى مطالعه فرمايد و بر مصدوقه «و إن من شيء إلاّ يسبّح بحمده » ، ^۹ واقف گشته ، از هول كثرت موهومات ، رخت ادراك به موجب «ففرّوا إلى اللّه »^۱۰ به مأمن خلوت خانه وحدت كشد و بر آشيان «عزّ المُحْدَث إذا قرن بالقديم لم يبق له أثر» ، جاى گيرد و شراب محبّت در جام معرفت ، از دست ساقى «يحبّهم و يحبّونه» ^۱۱ نوش كند و هستى موهوم و هرچه متعلّق بدوست ، ^۱۲ به جملگى فراموش كند . آن گاه بر حقيقت «كنت سمعه و بصره و لسانه و يده و رجله ، فبي يسمع ، و بي يبصر ، و بي ينطق ، و بي يبطش ، و بي يمشي» ^۱۳ اطّلاع تام يابد و رقم «هو الأوّل و الآخر والظاهر و الباطن »^۱۴ را محيط دايره مُلك و ملكوت بيند و رأس العلوم كه از فحواى كلام نبى