اشارت فرموده است به افضل خصال رضيّه و احسن اعمالِ مرضيّه كه آن ، ايمان و نيكى كردن با مسلمانان است . پس هر سعادتمندى كه بدين دو صفت متّصف گردد ، به يقين از بركات «وعد اللّه المؤمنين والمؤمنات جنّات تجري من تحتها الأنهار »^۱ با نصيب گردد و از ثمرات «اِرحموا مَن في الأرض جميعا ، يرحمكم من في السّماء» ^۲ بهره يابد و همچنين اشارت ^۳ فرموده به اخبث ضلال رديّه و اَنجسِ صفات خبيثه كه آن شرك و بدى كردن با مسلمانان است . پس هر بى توفيقى كه بدين دو سيرت ، ميسّر گردد ، بى شك به شقاوت ابدى گرفتار آيد كه ^۴«و من يشرك باللّه فقد ضلّ ضلالاً بعيدا »^۵ و به خسران سرمدى پايبند گردد كه «لا يرحم اللّهُ مَن لا يرحم النّاس» ^۶ و بدان كه فضيلت و خباثت جمله اقوال و افعال ، نظر با رضا و سَخَط حضرت ذى الجلال است .

نظم

نيك است هرچه هست ، رضايش قرين آنزشت است آنچه شد ، سَخَط حق بدان قرين^۷
و اكنون اشارتى كنيم به حقيقت ايمان و مسلم و نفع و ضر و شرك ، چنانچه اهل تحقيق ايراد كرده اند ، مستعينا باللّه المستعان .
امّا ايمان ، اِفعالى است مأخوذ از امن و امان و در لغت ، به معنى تصديق آمده است ؛ يعنى باور داشتن و بگرويدن و آنچه در حديث وارد است ، بدين معنى ^۸ است و همزه ايمان ، چون همزه صيرورت بود ، معنى مؤمن بر اين تقدير ، امن گرديده بود از آن كه كاذبش دانند ^۹ و عباد را بدين معنى ، مؤمن گويند و چون همزه تعديه بوَد ، ^۱۰ مؤمن امن گرداننده بود غير را و حضرت خداوند را بدين معنى مؤمن گويند و لفظ