خلق جمله موجودات ، ظهور و اِظهار اين اصل است كه ^۱ «فخلقت الخلق لاُعرف» . ^۲
و بدان اى سعادتمند كه اين معرفت را نهايت نيست و ^۳ راه متعطّشان اين باديه را غايت ، نه ، ^۴ و آنچه جميع اِنس و جن و مَلَك از حقايق اين اصل ، فهم كرده و دانسته و در عبارت آورده اند ، نسبت جمله با عظمت و جلالت معرفت آن حضرت ، نسبت قطره اى است با ^۵ بحر بى كران و ذرّه اى با خورشيد تابان «وما قدروا اللّه حقّ قدره »^۶ و «لا يحيطون به علما » . ^۷
پايه رفعت ادراكش از منازله حواس و مجادله قياس ، متعالى است و ساحت عزّت معرفتش از تردّد اَفهام و تعرّض اوهام ، خالى . نهايات عقول را در بدايات معرفت او جز تحيّر و تلاشى دليلى نه ، و بصيرت صاحب نظران را در اشعه انوار عظمت او ، جز تعامى و تعاشى ، سبيلى نه .

نظم

عقل و جان را گِرد ذاتت راه نيستوز صفاتت هيچ كس آگاه نيست
ليكن آن مقدار كه خلق را به جهت صحّت ايمان از دانستن آن چاره نيست ، آن است كه آفريدگار عالم تنزّه و تكرّم ، حيّى است كه حيات جميع كائنات ، رَشحه اى از فيض رحمت اوست كه «هو الحيّ لا إله إلاّ هو » ؛ ⁸ عالمى است كه جمله معلومات ، نقطه اى از دايره علم اوست ⁹ كه: «و هو بكلّ شيء عليم » ؛ ¹⁰ مريدى است ¹¹ كه مجموع مرادات ، رقمى از كتاب مشيّت اوست كه «يفعل اللّه ما يشاء » ¹² و «يحكم ما يريد » ؛ ¹³ قادرى است كه جميع مقدورات ، مقهور قبضه قدرت اوست كه «و هو على كلّ شيءٍ