مروى است از صاحب مناقب ، على بن ابى طالب ـ كرّم اللّه وجهه ـ كه فرمود كه: «حق ـ جلّ و علا ـ روز قيامت ، خطاب فرمايد به عابدان مرائى ، كه شما آن كسانيد كه در دنيا طاعت ما را دام اغراض و وسيلت ^۱ اعواض كرديد ^۲ و بدان سبب ، از خلق ، توقّع سلام و ثنا مى داشتيد و حاجات شما بدان سبب قضا مى شد . پس اجر عبادات خود را در دنيا گرفتيد . امروز ، شما را هيچ نصيب نيست» . ^۳
و ^۴ در خبر است كه حضرت مصطفى ـ عليه الصلاة والسّلام ـ فرمود كه: پيوسته ، قول «لا إله إلاّ اللّه » ، خشم خداى را از بندگان باز مى دارد ، تا از غفلت و حرص دنيا و حبّ جاه ، كار ايشان به جايى رسد كه از نقصان و زيان دين ، باك ندارند و همگىِ همّت ايشان ، مصروف بر تنسيق امور دنيوى بوَد و تمامى فرح و سرور ايشان به سلامتى دنيا باشد . پس در آن حالت ، چون كلمه «لا إله إلاّ اللّه » بر زبان رانند ، حضرت صَمَديت ـ جلّ و علا ـ در جواب ايشان گويد: ^۵ دروغ مى گوييد ؛ در ايمان ، صادق نيستند ؛ چه ، اين قول از كسى درست آيد كه معبود به حق و محبوب و مقصود مطلق ، حضرت اللّه تعالى را داند و بس و ^۶ در جميع طاعات و عبادات ، وجهه توجّه ، آن حضرت را گردانَد و بس و ابتهاج و سرور او به دوام عنايات ربّانى و تجدّد الهامات سبحانى بوَد ، نه به حصول حُطام دنياى ^۷ خسيسه فانى ، و شوق او به درك وصول به قرب مَلِك بارى و فوز به لقاى حضرت صَمَدانى بوَد ، نه به طلب تمتّعات دنيوى و مشتهيات نفسانى ، و مواظبت او بر ^۸ طاعات و عبادات ، به جهت امتثال امر خالق بوَد ، نه بازى دادن خلايق و باعثه عزم او بر صرف اموال و بذل اوقات و احوال ، تحصيل رضاى حضرت ذى الجلال بوَد ، نه طلب شهرت و ستايش و رعايت خلق كه: «واعبدوا اللّه و لا تشركوا به شيئا » . ^۹