طريق تبرّع و آن را «دماثت» نيز خوانند .
سيوم ^۱ حُسن هدى و آن عبارت است از آن كه نفس را به تكميل خويش به حُليت هاى ستوده ، رغبتى صادق حادث شود .
چهارم مسالمت و آن عبارت است از آن كه نفْس مجاملت نمايد در وقت تنازع آراى مختلفه و احوال متباينه از سرِ قدرت و ملكه كه اضطراب را بدان تطرّق نبوَد .
پنجم دَعَت ^۲ و آن عبارت است از آن كه نفْس ، ساكن باشد در وقت حركت شهوت و مالك ^۳ زمام خويش شود .
ششم صبر و آن عبارت است از آن كه نفس ، مقاومت كند با هوا تا مطاوعت لذّات قبيحه از او صادر نشود .
هفتم قناعت و آن عبارت است از آن كه نفس ، آسان فراگيرد امور مآكل و مشارب و ملابس و غير آن را و رضا دهد به آنچه سدّ خلل كند از هر جنس كه اتّفاق افتد .
هشتم وقار و آن عبارت است از آن كه نفس در وقتى كه مُنبعث باشد به سوى مطالب آرام گيرد تا از شتابزدگى ، مجاوزت حدّ از او صادر نشود ، به شرط آن كه مطلوب ، فوت ^۴ نكند .
نهم وَرَع و آن عبارت است از آن كه نفس ، ملازمت نمايد بر اعمال نيكو و افعال پسنديده و قصور و فتور را ^۵ بدان راه ندهد .
دهم انتظام و آن عبارت است از آن كه نفس را تقدير و ترتيب امور بر وجه وجوب و حسب مصالح صيانت نمودن ، مَلَكه شود .
يازدهم حرّيت و آن عبارت است از آن كه نفس ، متمكّن شود از اكتساب مال از وجوه مكاسب جميله و صرف آن در وجوه مصارف محموده و امتناع نمايد از