مسلمين است . دوم ، اجتناب است از هرچه در آن حضرت گناه است از فعل و ترك ^۱ و اين حال ^۲ علماى ربّانيّين است . سيوم ^۳ تبرّاست در كلّ حال از هرچيزى كه دل را از ياد حق ، مشغول مى گردانَد و اين حال اهل يقين و مقرّبان درگاه ربّ العالمين است و تقواى حقيقى اين است و تخصيص اين امر به شرف تقدّم در كلام رسول اللّه ، ^۴ به واسطه تخصيص اوست به عزّ تكرّم ^۵ عند اللّه ، چنانچه آيه كريمه «إنّ أكرمكم عند اللّه أتقيكم » ، ^۶ بدين معنى اشارت مى فرمايد و جميع طاعات و عبادات ، متشعّب از اين اصل و تمامى مراتب كمالات ، مترتّب برين فصل است ؛ ^۷ زيرا كه هر كه دل از غير حق بپردازد ، يقين كه با خلاف ^۸ رضاى او در نسازد ، و هر كه جز با دوست نپردازد ، ^۹
بى شك با هرچه او فرمايد ، بسازد و طوق امتثال اوامر و نواهى اش در گردن جان اندازد و در ميدان تسليم ، گوى اطاعتش به چوگان اخلاص بازد . پس اسب مراد در كوى سعادت «و ما على الّذين يتّقون من حسابهم من شيءٍ »^۱۰ تازد و علم مقصود بر اوجِ فلك «إنّ اللّه يحبّ المتّقين »^۱۱ افرازد و چون رفعت مرتبت و عزّت اين منزلت ، فزون از آن است كه هر كسى را ^۱۲ قدرت وصول بدين مقام و قوّت ادراك حصول اين مرام باشد . سايران اين راه و زايران اين درگاه ، در روى روزگار ، كمياب و مخفى در تحت قباب اند و قصواى سعى طالبان لقا ^۱۳ و سالكان طريق اتقا ، ^۱۴ ارتقاست بر مدارج اين دولت و استعلا بر اوجِ اين سعادت .

نظم

آن است كه بيافت^۱۵دولتى يافت عظيمو آن كس كه نيافت ، درد نايافت بس است