اين كه از هر عضوى طاعتى كه ماحى معصيت او گردد ، به ظهور تواند رسيد ، چنان كه دل را از خواطر كريهه و وساوس قبيحه ، منع نمايند و از صوب تفرقه به جانب جمع خوانند . و به ياد معبود ، مشغول گردانند و چشم را از ديدن ملاهى به ملاحظه آيات كلامى ^۱ الهى و يا ^۲ وجه اَبَوين و يا بحر آورند ؛ چه در اخبار وارد است كه نظر در اين سه چيز ، عبادت است و هم گفته اند كه نظر به عبرت در مخلوقات ، و به شفقت در ضعيفان و زيردستان ، و به حرمت در علما و اتقيا ، و به تستير ^۳ در عيوب مسلمانان ، طاعت چشم است و گوش را از شنيدن مناهى به استماع احاديث و مواعيظ و قرائت قرّا آورند و زبان را از تكلّم فحش و غيبت ، به تلفّظ نصايح و شرايع و ذكر و آيات و احاديث آورند و بر اين قياس ، در ساير اعضا ، و ببايد دانست كه زلال حسنات را قوّت تنزييل اوساخ سيّئات به مرتبه اى است كه توبه كه يكى است از جمله طاعات حضرت سيّد السّادات ، در وصف او فرمود كه ^۴ «التّائب من الذنب كمن لا ذنب له» ؛ ^۵ يعنى توبه كننده از گناه ، در حكم بى گناه است كه همچنانچه ^۶ از بى گناه جميع عقوبات حضرت إله عز و جلمنقطع است ، از گناهكار جمله عذاب به بركت توبه و استغفار ، مرتفع است و امثال اين احاديث در تعظيم توبه ، بسيار وارد است و آيات كثيره بر آن ، شاهد ^۷ و اكابرِ دين ، بهترين طاعات كه بعد از معصيات واقع شود ، توبه را دانسته اند و همه اطاعات را علامت وجود او يافته و مرجع جمله عبادات ، او را شناخته ، چنانچه آيتى كه در باب قتل خطا وارد ^۸ است كه : «وإن كان من قومٍ بينكم و بينهم ميثاقٌ فديةٌ مسلّمةٌ إلى أهله و تحرير رقبةٍ مؤمنةٍ فمن لم يجد فصيام شهرين متتابعين توبةً من اللّه » ، ^۹ موضح اين معانى است و اين امر ، بنابر آن است كه از عباداتى كه ماحى سيّئات اند ، هيچ كدام حاضرتر از توبه و استغفار نيست و از ايقاع اِمهال ، بيم رسوخ نهال ضلال