را در روى زمين ، بندگانند كه درختان خطا را نصب عينِ دل ساخته اند . پس آن را به آب توبه ، تسقيه كرده تا شكوفه ندامت برآورده و ثمره حزن از آن ظاهر شده . پس در سايه آن ، صحايف جرايم را به الحان ناله و ترنّم درد خوانده اند و شراب صفا از جام وفا نوشيده ^۱ و رَداى صبر بر طول بلا پوشيده تا زخارف غوايل دنيا را مشاهده نموده اند و لذّات نعيم فانى بر دل ايشان سرد گشته . پس قدم همّت بر سرِ عَقَبات روزگار زده اند و بر كشتى فطنت سوار شده و بادبان حكمت بركشيده و به مدد ريح نفحات عنايت ، از درياى بيم و اميد گذشته و به ساحل سلامت رسيده و در رياض نَعيم مشاهدات ، نزول كرده و از ورود فيضان اسرار عين الحيات مسامرات سرّى و روحى ^۲ حيات ابدى يافته .

نظم منه ^۳

منّت خداى را كه هر آن كو بَرَد پناهبر رحمتش ، به لطف كند عفو از او^۴گناه
از خوان فضل او نشود هيچ نا اميدبى نور فيض او نبوَد ذرّه اى گياه
يارب! گناه جمله به امّيد لطف توست«فاغفر لنا بلطفك يا حقّ يا إله»
سيوم ^۵ با مردم به خُلق نيكو گذرانيدن ؛ زيرا كه اين امر ، واسطه حصول مقاصد دنيوى و اخروى است ؛ چه ، ^۶ امور دنيوى ^۷ از سه وجه بيرون نيست: يا ميل است به جرّ نفعى و اين از قوّه شهوى حاصل آيد ، و يا ميل است به دفع ضرّى و اين از قوّه غضبى حاصل آيد ، و يا ميل است به تدابير امور و استنباط صناعات جهت تنظيم