رسيد ، و آن كه جز اين ، طريق ديگر مسلوك داشت ، بجز غرامت ، هيچ نديد و شك نيست كه فتح باب ، بعد از استحكام اسنان وى ميسّر گردد و چون هر دندانه ، عبارت از رُكنى است از اركان اسلام ، آنچه در استحكام هر يك به كار است از رعايت آداب سنن و اداى فرايض ، مشروحا در كتب فقهى و واجبات ، مذكور است و حاجت به ايراد آنها در اين جا نبوَد ؛ ليكن نكته اى چند كه ارباب بصيرت و اصحاب طريقت را معلوم گشته كه در استحكام دندانه ها معاون و معاضدند ، بدان اشارتى كنيم تا طالب ، از آن غافل و عاطل نمانَد ؛ واللّه الملهم للصّواب .
امّا كلمتين شهادت كه مانع است از عذاب نيرانى ، كما قال عليه السلام: «من يشهد أن لا إله إلاّ اللّه و أنّ محمّدا رسول اللّه ، حرّم اللّه عليه النّار» ؛ ^۱ يعنى هر كه گواهى دهد از سر صدق كه نيست خدايى ^۲ سزاوار پرستش ، مگر اللّه تعالى و گواهى دهد كه محمّد ، فرستاده اوست ، خداى تعالى ، حرام سازد آتش دوزخ را بر او ؛ چون مجراى آن ، زبان است ، بايد كه مؤمن ، زبان را از اَدناس كذب و غيبت و نَميمه و شتم و فحش ، صيانت نمايد تا شايستگى آن داشته باشد كه مجرى ذكر حق گردد .

نظم

هزار بار بشُستم دهن به مُشك و گلابهنوز نام تو بُردن مرا نمى شايد
و چون وصول متكلّم به مثوبات تكلّم بدين كلمتين موقوف است بر تصديق او به دل ، بايد كه به صياقل اخلاص زنگ اغيار از آينه دل بزدايد و دواعى اوهام فاسده و بواعثِ تصوّرات باطله را كه مزاحم منهج صواب و موقد نيران حجاب اند ، به قوّت ^۳ نفى خواطر از خود دور سازد و لشكر شهوات را كه مُظلم و مكدّرِ آينه دل اند ، به صولت ^۴ ذكر «لا إله إلاّ اللّه » بشكند و از شرّ غولان هوا به حِصن هدايت محمّد رسول