۱۸۲.امام حسن عليه السلام :غفلت ، آن است كه مسجد را وا گذارى و از فساد كننده ، فرمان ببرى .

۱۸۳.امام صادق عليه السلام :سه چيزند كه به خداوند عز و جل شكايت مى برند : مسجد خراب شده اى كه مردمش در آن نماز نمى گزارند ، و فرد دانا در ميان نادانان ، و قرآنى كه رها شده و غبار گرفته و تلاوت نمى شود .

۱۸۴.امام صادق عليه السلام :مساجد ، نزد خداى متعال ، از همسايگانى كه در آنها حضور نمى يابند ، شكايت بردند و خداى عز و جل به آنها چنين وحى فرمود : «به عزّت و جلالم سوگند ، هيچ نمازى را از آنها نمى پذيرم ، و هيچ گاه ، عدالتى را از ايشان در ميان مردم ، آشكار نمى سازم ، و رحمتم شامل حالشان نمى شود و آنان در بهشتم همسايه من نمى گردند» .

۱۸۵.امام صادق عليه السلام :نماز گزاردن به تنهايى در خانه ، به غبارى پراكنده مى مانَد كه چيزى از آن ، به سوى خداوند بالا نمى رود . كسى هم كه به منظور روى گردانى از مسجد ، نماز جماعت را در خانه بخواند ، نماز خودش و آنان كه به او اقتدا كرده اند ، پذيرفته نيست ، مگر آن كه علّتى موجب حضور نيافتن در مسجد شده باشد .

۱۸۲.الإمام الحسن عليه السلام :الغَفلَةُ تَركُكَ المَسجِدَ ، وطاعَتُكَ المُفسِدَ . ^۱

۱۸۳.الإمام الصادق عليه السلام :ثَلاثَةٌ يَشكونَ إلَى اللّهِ عَزَّوجَلَّ : مَسجِدٌ خَرابٌ لا يُصَلّي فيهِ أهلُهُ ، وعالِمٌ بَينَ جُهّالٍ ، ومُصحَفٌ مُعَلَّقٌ قَد وَقَعَ عَلَيهِ الغُبارُ لا يُقرَأُ فيهِ . ^۲

۱۸۴.عنه عليه السلام :شَكَتِ المَساجِدُ إلَى اللّهِ تَعالى الَّذينَ لا يَشهَدونَها مِن جيرانِها ، فَأَوحَى اللّهُ عَزَّوجَلَّ إلَيها : وعِزَّتي وجَلالي لا قَبِلتُ لَهُم صَلاةً واحِدَةً ، ولا أظهَرتُ لَهُم فِي النّاسِ عَدالَةً ، ولا نالَتهُم رَحمَتي ، ولا جاوَروني في جَنَّتي . ^۳

۱۸۵.عنه عليه السلام :الصَّلاةُ في مَنزِلِكَ فَردا هَباءً مَنثوراً لايَصعَدُ مِنهُ إلَى اللّهِ شَيءٌ ، ومَن صَلّى في بَيتِهِ جَماعَةً رَغبَةً عَنِ المَسجِدِ فَلا صَلاةَ لَهُ و لا لِمَن صَلّى مَعَهُ ، إلّا مِن عِلَّةٍ تَمنَعُ مِنَ المَسجِدِ . ^۴