۲۵۰.امام باقر عليه السلام :هر گاه به قصد اين كه بنشينى ، وارد مسجد شدى ، جز پاكيزه ، وارد مشو . و هنگامى كه وارد شدى ، رو به قبله بِايست . سپس خدا را بخوان و از او بخواه . و زمان وارد شدن ، سلام كن و خدا را سپاس گو و بر پيامبر صلى الله عليه و آله درود بفرست .

۲۵۱.مصباح الشريعة ـ در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است ـ :هنگامى كه به در مسجد رسيدى ، بدان كه تو آهنگِ در خانه بزرگْ پادشاهى را كرده اى كه بر فرش او ، جز پاكيزه شدگان گام نمى زنند و براى همنشينى با او ، جز آنان كه رفتارشان ، گفتارشان را تصديق مى كند ، رخصت داده نمى شوند . از قدم گذاردن به عرصه خدمت گزارى به پادشاه ، ترسان باش ، همان گونه كه از خودِ پادشاه ترسانى ؛ چه اين كه اگر غفلت كنى ، در معرض خطر بزرگى خواهى بود .
و بدان كه او مى تواند ، به عدل يا به فضل ، هر آن گونه كه بخواهد ، با تو رفتار نمايد . پس اگر از سرِ رحمت و فزون بخشى خود با تو سر كند ، فرمانبَرى ناچيز تو را مى پذيرد و در برابرش به تو پاداشى بس بزرگ ، عطا مى كند ، و اگر در رفتارى عادلانه با تو ، فراخور استحقاق خود ، از تو راستى و اخلاص بخواهد ، در پس پرده پذيرش ، تو را وا مى نهد و اطاعتت را مردود مى سازد ، كه او هر چه بخواهد ، مى تواند انجام دهد .
به ناتوانى و كوتاهى و تقصير و نيز به فقر خود در پيشگاه او ، اعتراف كن ؛ زيرا تو به بندگى او و اُنس يافتن با وى ، روى آورده اى . رازهايت را به حضورش عرضه كن و بدان كه پنهان و آشكارِ هيچ يك از بندگان ، بر او پوشيده نيست . همچون نيازمندترينِ بندگانش ، در حضور او باش و خود را از هر دلْ مشغولى اى كه پرده اى ميان تو و پروردگارت باشد ، تهى ساز ؛ زيرا او جز پاك ترين و خالص ترين را نمى پذيرد .
و بنگر كه نام تو از كدام دفتر بيرون مى آيد . پس اگر از شيرينىِ مناجات با او و لذّت گفتگو با وى ، چيزى چشيدى و از جام رحمت و كرامت هايش ـ كه از نيكو روى كردن و اجابت كردنش سرچشمه مى گيرد ـ ، شربتى نوشيدى ، براى خدمت گزارى به او شايستگى يافته اى . پس داخل شو كه رخصت و امان يافته اى ، و در غيرِ حالت ياد شده ، همچون ناگزير بيچاره نااميد كه مرگش فرا رسيده ، همان جا درنگ كن ، كه اگر خداى عز و جل دريابد كه تو از سرِ راستى به او پناه آورده اى ، به ديده مهربانى و رحمت و لطف به تو خواهد نگريست و در راه آنچه دوست مى دارد و مى پسندد ، موفّقت خواهد كرد ؛ زيرا او ارجمندى است كه ارج نهادن به بندگانى را كه درماندگان پيشگاهش و دل سوختگان درگاهش در راه جلب خشنودى اويند ، دوست دارد . خداى متعال مى فرمايد : «يا كيست كه به درمانده ، آن گاه كه وى را مى خواند ، پاسخ دهد؟» .

۲۵۰.الإمام الباقر عليه السلام :إذا دَخَلتَ المَسجِدَ وأنتَ تُريدُ أن تَجلِسَ فَلا تَدخُلهُ إلّا طاهِرا ، وإذا دَخَلتَ فَاستَقبِلِ القِبلَةَ ، ثُمَّ ادعُ اللّهَ وَاسأَلهُ ، وسَلِّم حينَ تَدخُلُهُ ، وَاحمَدِ اللّهَ وصَلِّ عَلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله . ^۱

۲۵۱.مصباح الشريعة ـ فيما نَسَبَهُ إلَى الإِمامِ الصّادِقِ عليه السلام ـ :إذا بَلَغتَ بابَ المَسجِدِ ، فَاعلَم أنَّكَ قَصَدتَ بابَ بَيتِ مَلِكٍ عَظيمٍ ، لا يَطَأُ بِساطَهُ إلَا المُطَهَّرونَ ، ولا يُؤذَنُ لِمُجالَسَتِهِ إلَا الصِّدّيقونَ ، وهَبِ القُدومَ إلى بِساطِ خِدمَةِ المَلِكِ هَيبَةَ المَلِكِ فَإِنَّكَ عَلى خَطَرٍ عَظيمٍ إن غَفَلتَ .
وَاعلَم أنَّهُ قادِرٌ عَلى ما يَشاءُ مِنَ العَدلِ وَالفَضلِ مَعَكَ وبِكَ ، فَإِن عَطَفَ عَلَيكَ بِرَحمَتِهِ وفَضلِهِ قَبِلَ مِنكَ يَسيرَ الطّاعَةِ وأجزَلَ لَكَ عَلَيها ثَوابا كَثيرا ، وإن طالَبَكَ بِاستِحقاقِهِ الصِّدقَ وَالإِخلاصَ عَدلاً بِكَ حَجَبَكَ ورَدَّ طاعَتَكَ وإن كَثُرَت ، وهُوَ فَعّالٌ لِما يُريدُ .
وَاعتَرِف بِعَجزِكَ وقُصورِكَ وتَقصيرِكَ وفَقرِكَ بَينَ يَدَيهِ ، فَإِنَّكَ قَد تَوَجَّهتَ لِلعِبادَةِ لَهُ وَالمُؤانَسَةِ بِهِ ، وَاعرِض أسرارَكَ عَلَيهِ ، وَليُعلَم ^۲ أنَّهُ لا يَخفى عَلَيهِ أسرارُ الخَلائِقِ أجمَعينَ وعَلانِيَتُهُم . وكُن كَأَفقَرِ عِبادِهِ بَينَ يَدَيهِ ، وأخلِ قَلبَكَ عَن كُلِّ شاغِلٍ يَحجُبُكَ عَن رَبِّكَ ، فَإِنَّهُ لا يَقبَلُ إلَا الأطَهَرَ وَالأَخلَصَ .
وَانظُر مِن أيِّ ديوانٍ يَخرُجُ اسمُكَ ، فَإِن ذُقتَ مِن حَلاوَةِ مُناجاتِهِ ولَذيذِ مُخاطَباتِهِ ، وشَرِبتَ بِكَأسِ رَحمَتِهِ وكَراماتِهِ مِن حُسنِ إقبالِهِ وإجابَتِهِ ، فَقَد صَلَحتَ لِخِدمَتِهِ ، فَادخُل فَلَكَ الإِذنُ وَالأَمانُ ، والّا فَقِف وُقوفَ مُضطَرٍّ قَدِ انقَطَعَ عَنهُ الحِيَلُ ، وقَصَرَ عَنهُ الأَمَلُ ، وقُضِيَ الأَجَلُ ، فَإِذَا عَلِمَ اللّهُ عَزَّوجَلَّ مِن قَلبِكَ صِدقَ الاِلتِجاءِ إلَيهِ ، نَظَرَ إلَيكَ بِعَينِ الرَّأفَةِ وَالرَّحمَةِ وَاللُّطفِ ووَفَّقَكَ لِما يُحِبُّ ويَرضى ، فَإِنَّهُ كَريمٌ يُحِبُّ الكَرامَةَ لِعِبادِهِ المُضطَرّينَ إلَيهِ ، المُحتَرِقينَ عَلى بابِهِ بِطَلَبِ مَرضاتِهِ ، قالَ اللّهُ تَعالى : «أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ»^۳ . ^۴