۷۰.امام على عليه السلامـ در ديوان منسوب به ايشان ـ:

دواى تو در وجود خود توست و تو نمى دانى
و درد تو از توست و تو نمى بينى
تو مى پندارى كه جسمى خُردى
حالْ آن كه جهان بزرگ تر در [وجود] توست
تو آن كتاب روشنى هستى كه
با حروفش نهانش آشكار مى شود
پس تو را نيازى نيست به بيرون از تو
كه [خداوند ،] تو را به آنچه [در وجودت] نگاشته شده ، آگاه سازد .

۷۰.الإمام عليّ عليه السلامـ فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ ـ:

دَواؤُكَ فيكَ وما تَشعُرُ
وداؤُكَ مِنكَ وما تُبصِرُ
أتَزعُمُ أنَّكَ جِرمٌ صَغيرٌ
وفيكَ انطَوَى العالَمُ الأَكبَرُ
وأنتَ الكِتابُ المُبينُ الَّذي
بِأَحرُفِهِ يَظهَرُ المُضمَرُ
فَلا حاجَةَ لَكَ في خارِجٍ
يُخَبِّرُ عَنكَ بِما سُطِّرَ^۱