زندگى ها برخوردار شود .
امّا اگر فرمان عقل را ناديده گرفت و به جاى پيروى از آن ، تسليم هوس هاى حيوانى خود شد ، آينه دلش زنگار مى گيرد ، خدا را فراموش مى كند و بدين سان ، از رحمت واسعه او دور مى گردد و بدترين زندگى هاى ابدى را براى خود رقم مى زند .
نكته قابل توجّه اين كه انسان كامل ، هيچ گاه خود را كامل نمى داند ؛ زيرا هر چه انسانْ كامل تر گردد ، بهتر مى فهمد كه كمال مطلق ، تنها آفريدگار جهان است ، و با عنايت به اين كه كمال او بى نهايتْ است ، غير او به هر درجه اى از كمال كه برسد ، بى نهايت ناقص خواهد بود . لذا از امام على عليه السلام روايت شده :
مِن كَمالِ الإِنسانِ و وُفورِ فَضلِهِ ، استِشعارُهُ بِنَفسِهِ النُّقصانَ .۱از كمال انسان و فراوانى فضيلتش ، همين بس كه كاستى نفس خود را بداند .
و نيز به آن حضرت منسوب است كه فرمود :
أَتَمُّ الناسِ أَعْلَمُهُم بِنَقصِهِ .۲كامل ترينِ مردمان، داناترين آنها به كاستى شان است .
و بدين سان ، انسان كامل ، به دليل اين كه از يك سو خود را بى نهايتْ ناقص مى بيند و از سوى ديگر ، كمالاتش را از مبدأ كمال مطلق مى داند ، هيچ گاه گرفتار عجب و خودپسندى نمى گردد .
