6 / 7
زيانكارى
«سوگند به عصر كه به راستى انسان در زيانكارى است ، مگر كسانى كه ايمان آورند و كارهاى شايسته كرده و همديگر را به حق ، سفارش و به شكيبايى توصيه كنند» .
6 / 8
سرخوشى و نازِش
«و اگر پس از گزندى كه به او رسيده، نعمتى به او بچشانيم ، حتما خواهد گفت: «گرفتارى ها از من دور شد !» . بى گمان ، او سرخوش و مغرور است ، مگر كسانى كه شكيبايى ورزيده و كارهاى شايسته كرده اند [كه ]براى آنان ، آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود» .
6 / 9
ستم پيشگى
«و از هر چه از او خواستيد ، به شما عطا كرد، و اگر نعمت خدا را شماره كنيد ، نمى توانيد آن را به شمار در آوريد . قطعا انسان ، ستم پيشه ناسپاس است» .
6 / 10
غرور و نوميدى
قرآن
«امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مى آزمايد و عزيزش مى دارد و نعمت فراوان به او مى دهد ، مى گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است» . و امّا چون وى را مى آزمايد و روزى اش را بر او تنگ مى گرداند ، مى گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است» . نه ، بلكه يتيم را نمى نوازيد و بر خوراك دادن بينوا همديگر را بر نمى انگيزيد و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مى خوريد . و مال را دوست مى داريد ، دوست داشتنى بسيار» .
