واقع ، به داورى خواندن خداوند متعال در مورد تصديق و يا تكذيب هر يك از آنان در ادّعاى خويش است .
خداوند متعال به پيامبر خود دستور مى دهد براى اثبات صداقت خود در گفتگو با نصاراى نجران ، بدين ترتيب، آنان را دعوت به مباهله كند :
«فَمَنْ حَآجَّكَ فِيهِ مِنم بَعْدِ مَا جَآءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَآءَنَا وَأَبْنَآءَكُمْ وَنِسَآءَنَا وَنِسَآءَكُمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَـذِبِينَ ؛^۱پس هر كه در اين [ باره ]پس از دانشى كه تو را [ حاصل ]آمده، با تو محاجه كند، بگو: «بياييد پسرانمان و پسرانتان، و زنانمان و زنانتان، و ما خويشان نزديكمان و شما خويشان نزديك خود را فرا خوانيم، سپس مباهله كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم» .
بى ترديد ، دعوت به مباهله به گونه اى كه در اين آيه آمده است، حكايت از صداقت مدّعى نبوّت دارد؛ زيرا كسى كه به صحّت ادّعاى خود يقين نداشته باشد ، امكان ندارد از مخالفان خود دعوت كند كه : بياييد خداوند را به داورى بخوانيم تا دروغگو را رسوا سازد و شما در همان مجلس دعا ، نتيجه داورى خداوند و مجازات دروغگو را خواهيد ديد !
بديهى است كه ورود به اين ميدان بدون اطمينان به نتيجه آن، معقول نيست ؛ زيرا اگر دعاى مدّعى به اجابت نرسد و مخالف، مجازات نشود، مدّعى رسوا خواهد شد . از اين رو ، پيشنهاد مباهله به مسيحيان، صرف نظر از نتايج آن، بى ترديد ، حاكى از صدق پيامبر خدا در دعوى رسالت است .
پس از ارائه پيشنهاد مباهله توسّط پيامبر خدا ، نمايندگان مسيحيان نجران براى پاسخ دادن به اين پيشنهاد، از ايشان مهلت خواستند تا با بزرگان خود ، مشورت كنند . نتيجه مشاوره آنان ، نكته اى بود مهم كه از نظر روان شناسى ، حاكى از صدق و يا كذب مدّعى نبوّت است . لذا تصميم گرفتند كه در مجلس مباهله حاضر شوند و ببينند كه