امام حسین علیه السلام

ـ حينَ قُتِلَ ابنُهُ عَلِيٌّ الأَكبَرُ ـ: اللّهُمَّ دَعَونا لِيَنصُرونا فَخَذَلونا وقَتَلونا ، اللّهُمَّ فَاحبِس عَنهُم قَطرَ السَّماءِ ، وَامنَعهُم بَرَكاتِ الأَرضِ ، فَإِن مَتَّعتَهُم إلى حينٍ ، فَفَرِّقهُم شِيَعا ، وَاجعَلهُم طَرائِقَ قِدَدا ، ولا تُرضِ الوُلاةَ عَنهُم أبَدا .

ـ از امام حسين عليه السلام (هنگامى كه فرزندش على اكبر كشته شد) ـ: خداوندا! كوفيان، ما را فرا خواندند تا يارى‌مان كنند؛ امّا ما را وا نهادند و كُشتند. خداوندا! بارانِ آسمان را از ايشان باز دار و بركت‌هاى زمين را از ايشان دريغ كن و اگر تا مدّتى [از زندگى] برخوردارشان ساختى، آنان را پراكنده ساز و دچار اختلافشان بگردان و هيچ گاه زمامداران را از ايشان، خشنود مكن .

الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : ج 1 ص 471 .

>خدمات حدیث>ویژه نامه‌ها>مناسبت ها>سایر مناسبت ها

تعداد بازدید : 15928

مبادی دانش و پژوهش - صفحه 21

خواهد دانست و آنچه را نديده خواهد ديد و نخستين چيزى كه بر آن بينايش مى كنم ، عيبهاى خود اوست تا با اشتغال به آنها از عيبهاى ديگران فارغ باشد و دقايق دانش را به او مى نمايانم تا شيطان به درونش راه نيابد . ^۱

ر . ك : ص 79 «روزه» / ص 96 «پرخورى» / ص 134 «ميانه روى در خوراك» .