1. اين کتاب آکنده از روايات وارد شده از معصومان( بويژه امام صادق( است؛
2. نويسنده مفردات قرآني را به صورت واضح و وافي شرح کرده است و اين معاني با نگاه به تمامي قرآن به دست مي‌آيد؛ مثلاً در شرح معني هدايت مي‌گويد:
الهداية في کتاب الله علي وجوه اربعة... ۱
و براي معني ايمان مي‌گويد:
الايمان في کتاب الله علي اربعة اوجه... ۲
نيز ظن را اين‌گونه معني مي‌کند:
الظن في کتاب الله علي وجهين... ۳
همچنين در معني الحسنة و السيئة مي‌گويد:
الحسنات في کتاب الله علي وجهين، و السيئات علي وجهين... . ۴
و...
3. اسلوب استدلال را در تفسير خود براي آيات در موارد عديده‌اي رعايت کرده است؛ گاهي براي تفسير به آيه‌اي ديگر استناد مي‌کند و گاهي به روايتي از معصومان(؛
4. در موارد بسياري به اسباب نزول اشاره کرده و مستند آن، در اين‌گونه موارد، برخي از روايات است. همچنين، گاهي برخي از پيشامدهاي تاريخي مربوط به شأن نزول را با هدف تبيين معناي آيه‌اي که در صدد تفسير آن بوده، بيان داشته است.
به خاطر اين مزايا و امتيازات ديگر کتاب، جداسازي تفسير القمي از روايات شاگردش ابوالفضل عباس علوي ضروري به نظر مي‌رسد تا اين تفسير بيشتر جلوه کند و ارزش حقيقي آن به شکل روشن نمايان شود.
كتابنامه
ـ تفسير القمّي، على بن إبراهيم القمّى (م307ق)، به كوشش: السيّد الطيّب الموسوى الجزائرى، مطبعة النجف الأشرف.
ـ الذريعة إلى تصانيف الشيعة، محمّد محسن بن عى المنزوى (آقا بزرگ الطهرانى) (م1348ق) بيروت: دارالأضواء، 1403ق.
1.فسير القمي، ج۱، ص۴۳ ـ ۴۴.
2.همان.
3.همان، ج۱، ص۵۷.
4.مان، ج۱، ص۱۵۲.
