امام‌^۱ و از گواهان بر اعمال‌^۲ است؛ به آمدن محمد، رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله، بشارت داده است؛^۳ در دنيا و آخرت، آبرومند و از مقرّبان است؛^۴ مصطفى‌^۵ و برگزيده و از صالحان است؛^۶ هر جا بود، با بركت بود ، و پاك و پاكيزه ، و نشانه‌اى براى مردم و رحمتى از جانب خدا ، و نسبت به مادرش نيك‌رفتار ، و از هر گونه آفتى مصون و محفوظ بود^۷ و از كسانى بود كه خداوند به آنها كتاب و حكمت آموخت.^۸
اين ويژگى‌ها ، در واقع، مقامات و فضايل برجسته‌اى است كه خداوند ، عيسى عليه السلام را با آنها توصيف كرده و قدر و منزلت او را نشان داده است . اين صفات، دو دسته اند : يك دسته اكتسابى اند ، مانند عبوديّت و قُرب به حق ، و دسته ديگر، موهبتى الهى شمرده مى‌شوند .
از سوى ديگر ، قرآن، عيسى عليه السلام را از زبان خودش چنين معرفى مى‌كند :
(وَإِذْ قَالَ اللَّهُ يَعِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ ءَأَنتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِى وَأُمِّىَ إِلَهَيْنِ مِن دُونِ اللَّهِ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِى‌أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِى بِحَقٍ‌ّ إِن كُنتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِى نَفْسِى وَلَا أَعْلَمُ مَا فِى نَفْسِكَ إِنَّكَ أَنتَ عَلَّمُ الْغُيُوبِ * مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِى بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّى وَرَبَّكُمْ وَكُنتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَّادُمْتُ فِيهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِى كُنتَ أَنتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ وَأَنتَ عَلَى‌ كُلِ‌ّ شَىْ‌ءٍ شَهِيدٌ * إِن تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ وَإِن تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ .^۹