ذكر اين حديث از روى عمد بوده است. تنها توجيهى كه مى توانيم براى اين اعراض ذكر كنيم معناى سياسى و حساسيت فوق العاده اين حديث است، كه گاهى ناآگاهانه محدث را تحت تأثير خود قرار مى دهد.
در جهت تقريب بين شيعه و سنى، در حاشيه اين مطلب عرض كنم، بايد در كنار كارهاى علمى كه براى غدير مى شود ـ و به جاى خود ضرورى و مفيد است ـ ، كار سياسى همزمانى را با هدف نزديك كردن درفرقه بزرگ اسلامى شيعه و سنى شروع كرد. اين تقارب، همنشينى، همفكرى، همكارى، تعاون و همرايى در مسايل سياسى، علمى، فقهى و اجتماعى يقيناً از حساسيت تاريخى سياسى و فوق العاده اين حديث و امثال آن مى كاهد و زمينه را براى تفاهم علمى در اين مسايل آماده مى كند. در اين صورت مى توانيم اين حديث را به دور از حساسيتهاى تاريخى كه آن را فرا گرفته، مطرح و بحث كنيم.
البته اين كار بعد از تأسيس جمهورى اسلامى ايران و عنايت مخصوص شخص امام خمينى ـ رحمةالله عليه ـ و بعداً با عنايت ويژه مقام معظم رهبرى تحقق پيدا كرده است، كه بايد سعى شود اين جريان در جهان اسلام فعّالتر شود.
به نظر اين جانب آنهايى كه در تبليغ تشيع و ولايت و امامت اهل بيت(ع) داعيه بيشترى دارند و احساس مسئوليّت بيشترى مى كنند بايد در زمينه مسايل تقريب بين مذاهب اسلامى فعّالتر باشند، چون اين تقريب راه را براى تفاهم علمى در امثال اين مسائل بيش از پيش باز و هموار مى كند.
در پاسخ به سؤال شما براى نمونه به سخنان سيد محمود آلوسى (متوفى 1270هـ .ق) در تفسير«روح المعانى»6/188-199) اشاره مى كنم :
ايشان در تفسير آيه شصت و هفتم سوره مائده (ياايهاالرسول بلّغ ما انزل اليك من ربّك…) تلاش فراوانى مى كند كه واقعه غدير خم و پيام رسول اللّه(ص) را كمرنگ و از دلالت بر امامت امام على بن ابى طالب(ع) منصرف كند.
از جمله اشكالات وى به حديث غدير اين است كه اين حديث را