پس از ارائه اين حديث ـ كه مورد قبول همه شيعيان اهل بيت(ع) قرار گرفته و همه به مفاد صحيح آن اذعان كرده اند و نيز عموم محدّثان و محققّان اهل سنّت بدان تن داده اند و صحّت و درستى آن راپذيرفته اند ـ مى توان جايگاه ممتاز اين حديث را ترسيم كرد و امتيازات اين حديث را بر ديگر احاديث برشمرد:
1ـ اين حديث دربردارنده محتواى بلندى است كه او را از ديگر احاديث ولايى جدا مى سازد.
در حديث غدير، ولايت و امامت امير مؤمنان على(ع) در سخنرانى پيامبر(ص)، در كنار مفاهيمى حسّاس آمده است كه هيچ حديث ديگرى همانند او نيست و از اين ديدگاه حديث غدير شايسته بحث و بررسى است.
2ـ سند و شيوه نقل اين حديث از نظر حديثى، تاريخى، كلامى و ادبى و همچنين فراگيرى و راهيابى آن به ضمير مردم در ميان رواياتى كه اصل ولايت را بازگو مى كند بى مانند است. محققان، تواتر اين حديث را به اثبات رسانده اند و همه مسلمانان با هر فرقه و مسلكى كه دارند به درستى اين حديث اعتراف كرده اند.
3ـ شرايطى كه اين رخداد در آن شكل گرفته از ويژگى خاصّى برخوردار است كه مانندش را در موارد ديگر نمى يابيد؛ چرا كه اين اجتماع بزرگ تنها براى بازگو كردن اين حديث پا گرفت و هدفى ديگر در كار نبود. اين اجتماع بزرگ و شيوه بيان اين رسالت و پيام از سوى پيامبر با توجّه به همگانى بودن آن مانندى ندارد، جز جريان اعلام سوره برائت كه قرآن به آن اشاره مى كند: «واذان من اللّه و رسوله الى الناس يوم الحجّ الأكبر أنّ اللّه برئ من المشركين و رسوله… (برائة،۳)؛
همان گونه كه جايگاه اعلام برائت از مشركان جايگاهى برجسته و ويژه است، جايگاه حديث غدير و نصب و تعيين امام على(ع) و گرفتن بيعت از عموم مسلمانان از چنين اوج و شكوه بى مانندى برخوردار است؛ چرا كه اين حديث در پايان زندگى پيامبر(ص) در زمانى است كه رسالت اسلام كامل گرديده و دولت اسلامى همه جزيرة العرب را زير پا گرفته و امّت اسلام، نيرومند و نفوذ ناپذير شده است و