حال علماى لكنهو در زمان حال مثل زمان ماضى است و استقبالشان مثل حال است؛ از آنجا كه هميشه آن بلد معظم، سواد اعظم بلاد هندوستان بوده است كه«عليكم بالسّواد الأعظم» ^۱ .
و بايد هريك از علماى لاحق مثل سابق، مرجعيت تام تمام و مقتداى انام و پيشواى خاص و عام و صاحب محراب و منبر و جمعه و جماعت باشند، و سرآمد علماى بلاد اسلام خواهند بود؛ لاسيّما چنين اوحدى بزرگوار و عالم عالى مقدارى كه در تأليفات و تصنيفات به اين پايه وقرار باشد كه نتوان در حقشان گفتن چيزى غير انّه مؤيَّد من عندالله، صاحب رياست عظما و كياست كبرا و مرتبت عُليا بوده، مطاع و متَّبع باشند. حال، هرچه مى شنويم امر را معكوس و خلق را منكوس و علما را از انتفاع از مال و منالشان محروم و مأيوس مى شنويم، و اگر مردم در امورات حلال و حرام و صلاة و صيام و ساير احكام حضرت خيرالأنام به چنين عالم عالى مقامى رجوع نفرمايند تا مايه فلاح و نجاح از حساب يوم القيام باشند، پس به كدام كس رجوع و به امر كه قيام و به احكام كه اقدام خواهند فرمود؟ اين نيست مگر خلاف انصاف و قاعده سلوك با مردمان در صدر اول. و اگر چنين دانسته بودم و زودتر اين كيفيت گوشزد ما شده بود البته به قلم توبيخ، تأديب و به زبان مواعظ، تنبيهشان مى نموديم كه: يا اَيُّها الَّذين امَنُوا لا تَتَّبِعوُا خُطُواتِ الشَّيطانِ وَ مَن يَتَّبِع خُطوُاتِ الشَّيطانِ فَاِنَّهُ يأمُرُ بِالفَحشاءِ وَالمُنكَرِ وَ لَو لافَضل اللّهِ عَلَيكُم وَ رَحمَتُهُ ما زَكى مِنكُم مِن اَحَدٍ اَبَداً وَلكِنَّ اللّهَ يُزَكّى مَن يَشآءُ وَ اللّهُ سَميع عَليم^۲ . اگرچه هنوز هم اگر عمر باقى و توفيق رفيق شود، در اين مقام خواهيم برآمد. و عجب است كه گويا اهالى آنجا اين حديث شريف به گوش ايشان نخورده است كه مضمون آن اين است كه سه چيز در قيامت از سه طايفه مؤاخذه و مخاصمه خواهند نمود: