اَلذَّينَ اتيَناهُمُ الكِتَابَ يَتلُونَـهُ حَـقَّ تِلاوَتِـهِ اُولئِكَ يُـؤمِنُونَ بـِهِ وَ مَـن يَكفُر بِهِ فَاُولئِكَ هُـمُ الخاسِرونَ^۱ .
اگر قومى قلّت مبالات و عدم اعتناى در دين را پيشه خويش ساخته لَوكانَ خَيراً ما سَبَقوُنا اِلَيهِ^۲ گويند شما هم در جواب ايشان سريعاً و معجّلاً لَكُم دينُكُم وَلِىَ دينِ^۳ نفرماييد؛ فَاصبِر كَما صَبَرَ أولُوالعَزمِ مِنَ الرُّسُلِ وَ لاتَستَعجِل لَهُم كَاَنَّهُم يَومَ يَرَونَ مايوعَدُونَ^۴ . و در مقام مجاهده با نفس كه جهاد اكبر است برآمده، زود ايشان را از باب علوم خويش مطرود و مردود نسازيد. و شما هم اُدعُ اِلى سَبيلِ رَبِّكَ بِالحِكمَةِ وَ المَوعِظَةِالحَسَنَةِ^۵ را پيشه خود ساخته، وَجادِلهُم بِالَّتى هِىَ اَحسَنُ^۶ را از كف ندهيد كه اِنَّ رَبَّكَ هُوَ اَعلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبيلِهِ وَ هُوَ اَعلَمُ بِالمهتَدينَ^۷ . و آخرالامر، اين مكالمات و مصنّفات مهجور و متروك نمى ماند، اُولئكَ الَّذينَ اتَيناهُمُ الكِتابَ وَالحُكمَ وَالنُّبُوَّةَ فَاِن يَكفُر بِها هؤُلآءِ فَقَد وَكَّلنا بِها قَوماً لَيْسُوا بِها بِكافِرينَ^۸ .
در خودِ مراجعه و معاشرت با خلق تأثيرى هست كه در انزوا آن تأثير نيست، و عوالمى از براى شخص از حيث تكميل و تكمّل در اين مخالطه با نفوس حاصل مى شود كه در عزلت، آن مراتب حاصل نخواهد بود و صورت پذيرايى مجاهده بانفوس در مراوده با خلق بيشتر است، و داعى اين مقدار از انزوا و اعتزال آن بزرگوار را مجهّز و مستظهر نبودم و در حال خيال مى كردم كه