۱۱۶۱۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ في قولِهِ تعالى :«و لا تَرْكَنُوا إِلى الَّذِينَ ظَلَمُوا ......... »ـ: هُوَ الرَّجُلُ يَأتِي السُّلطانَ فَيُحِبُّ بَقاءَهُ إلى أن يُدخِلَ يَدَهُ إلى كِيسِهِ فَيُعطِيَهُ . ^۱

۱۱۶۱۸.عنه عليه السلام :مَن أعانَ ظالِما على مَظلومٍ لَم يَزَلِ اللّهُ عَزَّ و جلَّ علَيهِ ساخِطا حتّى يَنزِعَ عن مَعُونَتِهِ . ^۲

۱۱۶۱۹.عنه عليه السلام :مَن سَوَّدَ اسمَهُ في دِيوانِ وُلدِ فُلانٍ حَشَرَهُ اللّهُ عَزَّ و جلَّ يَومَ القِيامَةِ خِنزيرا . ^۳

۱۱۶۲۰.عنه عليه السلام :العامِلُ بِالظُّلمِ و المُعينُ لَهُ و الرَّاضِي بهِ شُرَكاءُ ثَلاثَتُهُم . ^۴

۱۱۶۲۱.عنه عليه السلامـ لِنَوفٍ البَكاليِّ ـ: يا نَوفُ ، إن سَرَّكَ أن تَكونَ مَعي يَومَ القِيامَةِ فلا تَكُن للظالِمِينَ مُعِينا . ^۵

۱۱۶۲۲.عنه عليه السلامـ لَمّا سُئلَ عن عَونِ الظَّالِمِ لِلضِّيقِ و الشِّدَّةِ ـ: ما اُحِبُّ أنّي عَقَدتُ لَهُم عُقدَةً أو وَكَيتُ لَهُم وِكاءً و إنّ لي ما بينَ لابَتَيها ، لا و لا مُدَّةً بِقَلَمٍ ! إنَّ أعوانَ الظَّلَمَةِ يَومَ القِيامَةِ في سُرادِقٍ من نارٍ حتّى يَحكُمَ اللّهُ بينَ العِبادِ . ^۶

۱۱۶۱۷.امام صادق عليه السلامـ درباره آيه «و به كسانى كه ستم كرده اند متمايل مشويد ......... » ـفرمود : هر كه نزد سلطان رود و آرزو داشته باشد او همين قدر زنده بماند كه دستش را در جيب خود برد و چيزى به وى دهد ، به ستمگر متمايل شده است .

۱۱۶۱۸.امام صادق عليه السلام :هر كه ستمگرى را در برابر ستمديده اى يارى رساند ، پيوسته خداوند عزّ و جلّ بر او خشمگين باشد ، تا آن گاه كه از كمك به ستمگر دست بردارد .

۱۱۶۱۹.امام صادق عليه السلام :هر كه نام خود را در ديوان فرزندان فلانى (عباسيان) بنويسد ، خداوند عزّ و جلّ روز قيامت او را به صورت خوك محشور كند .

۱۱۶۲۰.امام صادق عليه السلام :ستمگر و يارى دهنده او و كسى كه به ستم او راضى باشد، هر سه در ستم شريكند .

۱۱۶۲۱.امام صادق عليه السلامـ به نوف بكّالى ـفرمود : اى نوف! اگر خوش دارى كه روز قيامت با من باشى ، ياور ستمگران مباش .

۱۱۶۲۲.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به سؤال از كمك كردنِ ستمگر در صورت تنگدستى و فشار زندگى ـفرمود : من خوش ندارم براى ستمگران حتى گرهى ببندم ، يا سر مشكى را محكم كنم ، گر چه از شرق تا غرب عالم را به من دهند و حتى قلمى را برايشان در مركّب زنم! همانا ياران ستمگران روز قيامت در چادرى از آتش به سر برند ، تا آن كه خداوند در ميان بندگان داورى كند .