قهر امام حسن(ع) و امام حسین(ع)

این روایات در اصل در منابع اهل سنت آمده و از آنجا به برخی کتاب های شیعی راه پیدا کرده، که در اینجا به پاره ای از آنها اشاره می کنیم. اِربلی در این باره می نویسد:

إنه کان بین الحسن و الحسین(ع) کلام، فقیل للحسین: «ادخل علی أخیک فهو أکبر منک». فقال: «سمعت جدی(ص) یقول: أیما اثنین جری بینهما کلام فطلب أحدهما رضی الأخر، کان سابقه الی الجنة و أنا أکره أن أسبق أخی الأکبر». فبلغ قوله الحسن(ع) فأتاه عاجلاً.[۱]

در گزارش دیگری به نقل از خوارزمی آمده است:

قیل تهاجر الحسن والحسین(ع) فأراد قوم أن یصلحوا بینهما….[۲]

در روایت دیگری به نقل از ابوهریره آمده است:

بلغنی أنه کان بین الحسنین(ع) تهاجر، فأتیت الحسین، فقلت له إنّ أخاک أکبر سنّاً فاقعده و زره. فقال: «انّی سمعت جدّی(ص) یقول: لا یحلّ لمسلم أن یهجر أخاه فوق ثلاث لیال، والسابق الی المصالحة سابق الی دخول الجنة». قال: فذهبت الی الحسن واخبرته کلام أخیه الحسین، فقال: «صدق أخی» و آخاه و کلّمه و اعتذر و اصطلحا.[۳]

به نظر ما این گزارش ها محلّ تردیدند; زیرا آیا می توان تصوّر کرد که امام حسن و امام حسین(ع)، اسباب رنجش یکدیگر را فراهم آورده باشند و شخص یا عدّه ای از این کدورت اطّلاع پیدا کرده باشند و با پند و اندرز، آنان را به آشتی وا دارند؟

به عبارت دیگر، تصویری که روایت های مزبور از آن دو امام در ذهن خواننده ایجاد می کنند، این است که دیگران، حتی ابو هریره معلوم الحال، در تمیز و تشخیص مصلحت فردی امام، از او داناتر هستند.

شاید کسانی برای این که شأن و عظمت والای ائمه(ع) را تنزّل دهند و آنان را در حدّ یک بشر عادی جلوه دهند، به ساخت چنین اخباری دست زده باشند.