۱۰۰۹۴.عنه عليه السلام :شيعَتُنا هُمُ العارِفُونَ بِاللّهِ ، العامِلُونَ بِأمرِ اللّهِ ، أهلُ الفَضائلِ ، الناطِقُونَ بالصَّوابِ ، مَأكُولُهُم القُوتُ ، و مَلبَسُهُمُ الاقتِصادُ ، و مَشيُهُمُ التَّواضُعُ ......... تَحسَبُهُم مَرضى و قد خُولِطُوا و ما هُم بذلكَ ، بَل خامَرَهُم مِن عَظَمَةِ رَبِّهم و شِدَّةِ سُلطانِهِ ما طاشَت لَهُ قُلُوبُهُم ، و ذَهِلَتْ مِنهُ عُقولُهُم ، فإذا اشتاقُوا مِن ذلكَ بادَرُوا إلَى اللّهِ تعالى بِالأعمالِ الزَّكِيَّةِ ، لا يَرضَونَ لَهُ بالقَليلِ ، و لا يَستَكثِرُونَ لَهُ الجَزِيلَ . ^۱

۱۰۰۹۵.بحار الأنوار عن محمّد بن الحنفية :لَمّا قَدِمَ أميرُ المؤمنينَ عليه السلام البصرةَ بعدَ قِتالِ أهلِ الجَمَلِ دَعاهُ الأحنَفُ بنُ قيسٍ و اتَّخَذَ لَهُ طَعاما ، فَبَعَثَ إلَيهِ صلواتُ اللّهِ علَيهِ و إلى أصحابِهِ فَأقبَلَ ثُمّ قالَ : يا أحنَفُ ، ادعُ لي أصحابِي ، فَدَخَلَ علَيهِ قَومٌ مُتَخَشِّعُونَ كأنّهُم شِنانٌ بَوالِي، فقالَ الأحنَفُ بنُ قيسٍ: يا أميرَ المؤمنينَ ، ما هذا الذي نَزَلَ بِهِم؟ أ مِن قِلَّةِ الطَّعامِ ؟ أو مِن هَولِ الحَربِ ؟!
فقالَ صَلواتُ اللّهِ علَيهِ : لا يا أحنَفُ ، إنّ اللّهَ سبحانَهُ أحَبَّ أقواما تَنَسَّكُوا لَهُ في دارِ الدُّنيا تَنَسُّكَ مَن هَجَمَ عَلى ما عَلِمَ مِن قُربِهِم مِن يَومِ القِيامَةِ مِن قَبلِ أنِ يُشاهِدُوها ، فَحَمَلُوا أنفسَهُم على مَجهُودِها . ^۲

۱۰۰۹۴.امام على عليه السلام :شيعيان ما آنانند كه خدا شناسند ، به فرمان خدا عمل مى كنند ، اهل فضايلند ، زبانشان گوياى راستى و درستى است ، خوراكشان، بخور نمير است ، پوشاكشان، ميانه است ، راه رفتنشان با فروتنى است . . . آنان را بيمار و ديوانه مى پندارى، در حالى كه چنين نيستند، بلكه عظمت پروردگارشان و شُكوه قدرت او چنان در آنان اثر گذاشته كه دلهايشان ديوانه او و خردهايشان در برابرش حيران گشته است . شوق و اشتياق آنان سبب گشته كه با كارهاى پاك و پاكيزه به سوى خداوند متعال بشتابند ، به عملِ اندك براى او رضايت نمى دهند و اعمال زياد را برايش زياد نمى شمارند .

۱۰۰۹۵.بحار الأنوارـ به نقل از محمّد بن حنفية ـ: وقتى امير المؤمنين عليه السلام بعد از جنگ با اهل جمل به بصره آمد، احنف بن قيس آن حضرت را دعوت كرد . او غذايى تهيه نمود و در پى ايشان و يارانش فرستاد . حضرت [به منزل احنف] آمد و سپس به او فرمود : اى احنف! يارانم را صدا بزن . پس ، جماعتى خاكسار و افتاده مانند مشكهاى فرسوده وارد شدند . احنف بن قيس عرض كرد : اى امير المؤمنين! اين چه وضعى است كه به سر آنان آمده است؟ آيا از كمبود غذاست؟ يا از ترس جنگ؟ امير المؤمنين، صلوات اللّه عليه، فرمود : نه ، اى احنف! بلكه خداوند سبحان مردمانى را دوست دارد كه در سراى دنيا، او را همچون كسانى پرستيدند كه مى دانند به روز قيامت نزديكند ، پيش از اين كه آن را مشاهده كنند ؛ از اين رو ، خود را در راه آن به رنج در افكندند .