وَ ما يُلَقَّاها إلاّ الَّذِينَ صَبَرُوا وَ ما يُلَقَّاها إلاّ ذُوْ حَظٍ عَظِيمٍ». ^۱

الحديث :

۱۰۲۱۲.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :بالصَّبرِ تُدرَكُ الرَّغائبُ . ^۲

۱۰۲۱۳.عنه عليه السلام :بالصَّبرِ تُدرَكُ مَعالِي الاُمُورِ . ^۳

۱۰۲۱۴.عنه عليه السلام :مَن صَبَرَ عَلَى اللّهِ وَصَلَ إلَيهِ . ^۴

۱۰۲۱۵.عنه عليه السلامـ مِن خُطبَتِهِ الشِّقْشِقِيَّةِ ـ: و طَفِقتُ أرتَئي بَينَ أن أصُولَ بِيَدٍ جَذّاءَ ، أو أصبِرَ على طَخْيَةٍ (ظُلمَةٍ) عَمياءَ ......... فَرَأيتُ أنَّْ الصَّبرَ على هاتا أحجى، فَصَبَرتُ و في العَينِ قَذىً ، و في الحَلقِ شَجا ......... فَصَبَرتُ على طُولِ المُدَّةِ ، و شِدَّةِ المِحنَةِ . ^۵

۱۰۲۱۶.عنه عليه السلامـ في التَّظَلُّمِ مِن قُرَيشٍ ـ: ألا إنَّ فِي الحَقِّ أن تَأخُذَهُ ، و فِي الحقِّ أن تُمنَعَهُ ، فَاصبِرْ مَغموما ، أو مُتْ مُتَأسِّفا ......... فَأغضَيتُ عَلَى القَذى ، و جَرَعْتُ رِيقي عَلَى الشَّجا ، و صَبَرتُ مِن كَظمِ الغَيظِ على أمَرَّ مِنَ العَلقَمِ ، و آلَمَ لِلقَلبِ مِن وَخزِ الشِّفارِ . ^۶

«و آن خصلت و خوى [ نيكى كردن در برابر بدى ]داده نشود مگر به كسانى كه شكيبايى كرده اند و آن را جز صاحب بهره اى بزرگ، نخواهد يافت» .

حديث :

۱۰۲۱۲.امام على عليه السلام :با شكيبايى خواسته ها دست يافتنى مى شوند .

۱۰۲۱۳.امام على عليه السلام :با شكيبايى است، كه مقامات بلند فراچنگ آيند .

۱۰۲۱۴.امام على عليه السلام :هركه براى [وصال به] خدا شكيبايى ورزد، به او مى رسد .

۱۰۲۱۵.امام على عليه السلامـ در خطبه شقشقيه ـفرمود : و با خود انديشيدم كه آيا با دست تنها حمله كنم يا آن كه بر شرّ اين تيرگى شكيبا باشم . . . ديدم كه شكيبايى در اين جا خردمندانه تر است . پس ، صبورى كردم در حالى كه گويا در چشمانم خاشاك و در گلويم استخوانى است . . . و بر اين مدت دراز و اين محنت سخت صبر كردم .

۱۰۲۱۶.امام على عليه السلامـ در شكايت از قريش ـفرمود : [و قريش به من گفتند:] بدان كه گاه حق را مى گيرى و گاهى هم از آن محروم مى شوى . پس يا غمگنانه شكيبا باش و يا از اندوه بمير . . . من هم چشمِ خاشاك گرفته را بر هم نهادم و آب دهانم را همچون كسى كه استخوان در گلويش گير كرده باشد، فرو بردم و با فرو خوردن خشم، صبر كردم ؛ صبرى كه از حنظل تلخ تر و براى دل، از تيزى شمشير برّان، درد آورتر بود .