کنار آمدن با معاویه

اگر حضرت على(ع) معاویه را تا مدتى بر حکومت ابقا مى کرد. چنین پیامدهایى به دنبال داشت:
الف) در آن جوّ انقلابى و پرالتهاب، ارزش خواهى و اصلاح طلبى حضرت على(ع) زیر سؤال می رفت و انقلابیون از حضرت(ع) روى گردان شده او را به سازشکارى در مقابل معاویه متهم مى کردند.
ب) مردم از احیاى دین نومید مى شدند؛ زیرا به وضوح مى دیدند دین در دوران امارت معاویه نادیده گرفته شده است.
ج) حضرت على(ع) به مخالفت با سنّت نبوى متهم مى شد؛ زیرا بسیارى از مردم تلاش هاى معاویه و پدرش در راه نابودى اسلام را به یاد داشتند و لعن هاى فراوان پیامبر اکرم(ص) را درباره آنها شنیده بودند.
د) معاویه که مى دانست بالاخره با حضرت على(ع) به چالش خواهد افتاد، با توجه به نفوذى که در شام داشت، در پى گردآورى سپاه و سلاح برمى آمد و خود را براى مقابله اى سهمگین باحضرت(ع) آماده مى کرد. کینه و حسن انتقامجویى اش، به علت کشته شدن برادر و بستگانش به دست آن حضرت(ع)، بر آتش این مقابله مى افزود. بى تردید، در این صورت، حضرت على(ع) مورد سرزنش قرار مى گرفت که چرا از آغاز، راه را بر چنین شخصیتى که همه وى را مى شناختند، باز نهاده و برکنارش نساخته است.
هـ ) امام علی(ع) به محضی که زمام امور را در دست گرفت، شروع به تصفیه ی حاکمان ناشایست کرد. اگر معاویه را کنار نمی گذارد، متهم به تبعیض می شد و همانها که دستشان از حکومت بریده شوده بود، شایعاتی را برضد حضرت به راه می انداختند.