زمینه سازی گناه از سوی بعضی روایات

قابل ذکر است:
یک) این حدیث از نظر سند ضعیف است اما محتوای آن قابل قبول. هرچند نمی توان هر حدیث ضعیفی را حتما دروغ دانست.
دو) گاه نقل قسمتی از یک حدیث سبب به اشتباه افتادن خواننده می شود. همچنین برای درک درست محتوای یک آیه یا یک حدیث، باید آیات و روایات دیگر را نیز در نظر گرفت.
سه) مسلمانان همیشه در عذاب نمی مانند بلکه گناهکارانی که مشمول شفاعت نشوند، پس از مدتی عذاب، هرچند طولانی، نجات یافته وارد بهشت می شوند. این حدیث، ورود به جهنم را از گناهکاران نفی نکرده است.
چهار) به قرینه ی راویات دیگر، گفتن «لا اله الا الله» از سر اخلاص، حتی هنگام مرگ، گناهان گذشته را جبران می کند؛ اما چنین توفیقی نصیب همگان نمی شود.
پنج) آن سوی قضیه را هم باید در نظر گرفت که اگر به مرتکب گناه، امید به عفو الهی ندهیم و عذاب او را حتمی نشان دهیم، گناهکاران با این توجیه که دیگر اهل نجات نیستند، ترغیب به گناه و خوشگذرانی بیشتر می شوند.
بنابراین بهترین روش، نگه داشتن بندگان میان خوف و رجاء است. هم ناامیدی نتایج بد دارد و هم امیدواری کامل.