۳۰.الكافىـ به نقل از ابو محمّد وابشى ـ: نزد امام صادق عليه السلام از ياران ما ياد شد . گفتم : من هيچ گاه چاشت و شام نمى خورم ، مگر اين كه دو سه نفر از آنان يا كمتر و بيشتر ، با من هستند .
امام صادق عليه السلام فرمود: «فضيلت آنها بر تو، بيشتر از فضيلت تو بر آنهاست».
گفتم : قربانت گردم ! چگونه چنين است ، در حالى كه من خوراكم را به آنها مى خورانم، از مالم به آنها انفاق مى كنم و عيالم را خدمت گزار آنها مى سازم ؟ !
فرمود : « [چون] آنها زمانى كه بر تو وارد مى شوند ، همراه روزىِ فراوانى از سوى خداوند عز و جل وارد مى شوند و آن گاه كه مى روند ، تو آمرزيده شده اى » .

۳۱.الكافىـ به نقل از حسين بن نعيم صحّاف ـ: امام صادق عليه السلام فرمود : « اى حسين ! آيا برادرانت را دوست دارى ؟ » . گفتم : بله .
فرمود : « به تهى دستان آنها سود مى رسانى ؟ » . گفتم : بله .
فرمود : «آرى . تو وظيفه دارى كسى را كه خدا را دوست دارد ، ^۱ دوست بدارى . آرى ، به خدا سوگند ، تو به كسى از آنها سود نمى رسانى ، تا اين كه دوستش بدارى . ^۲
آيا آنها را به منزلت دعوت مى كنى ؟ » .
گفتم : بله . هيچ وقت غذا نمى خورم ، مگر آن كه دو سه نفر يا كمتر و بيشتر از آنها با من هستند.
امام صادق عليه السلام فرمود : « البته، آنها بر تو فضيلت بيشترى دارند تا تو بر آنها» .
گفتم : قربانت گردم ! من آنها را اطعام مى كنم و روى فرشم
مى نشانم، آن گاه فضيلت آنها بر من بيشتر است ؟ !
فرمود : « آرى ؛ چون آنها زمانى كه به خانه ات مى آيند ، براى تو و خانواده ات آمرزش مى آورند و زمانى كه مى روند ، گناهان تو و خانواده ات را مى بَرَند» .