امام علی(ع) و ستایش عمر

عبارت خطبه چنین است:
لِلَّهِ بَلَاءُ فُلَانٍ فَلَقَدْ قَوَّمَ الْأَوَدَ وَ دَاوَی الْعَمَدَ وَ أَقَامَ السُّنَّةَ وَ خَلَّفَ الْفِتْنَةَ ذَهَبَ نَقِی الثَّوْبِ قَلِیلَ الْعَیبِ أَصَابَ خَیرَهَا وَ سَبَقَ شَرَّهَا أَدَّی إِلَی اللَّهِ طَاعَتَهُ وَ اتَّقَاهُ بِحَقِّهِ رَحَلَ وَ تَرَکهُمْ فِی طُرُقٍ مُتَشَعِّبَةٍ لَا یهْتَدِی بِهَا الضَّالُّ وَ لَا یسْتَیقِنُ الْمُهْتَدِی؛
خداوند فلانی را خیر دهد، چه این که کژی ها را راست کرد و درد را درمان نمود. سنّت را به پا داشت، و فتنه را پشت سر انداخت. با جامه پاک و کم عیب از دنیا گذشت. به خیر حکومت رسید و از بدی آن پیشی جست. بندگی حق را به جا آورد، و حقّ تقوای او را مراعات نمود. از میان رفت و مردم را در راه های گوناگون رها کرد، که گمراه در آن هدایت نیابد، و راه یافته پا بر جای بر یقین نماند.
آقای مهدی مردانی طی مقاله ای با عنوان «اعتبارسنجی انگاره ستایش امام علی(ع) از خلیفه دوم بر پایه خطبه ۲۲۸ نهج البلاغه» در فصلنامه علوم حدیث, ش ۵۹ ـ ۶۰ به تفصیل این خطبه را بررسی کرده و به این نتیجه رسیده است که: مراد از «فلان» عمر است اما این جملات برای امام نیست بلکه امام، جملات ندبه گر خلیفه (دختر ابو حثمه) را نقل کرده است و از این نقل امام(ع) تأیید و تصدیقی نسبت به خلیفه استفاده نمی شود.
برای آگاهی بیشتر به مجله ی مذکور مراجعه شود.