كردن، به هنگام، آن نوشته را پاك كرد. ^۱ يك بصرى متأخر، خالد الحذّاء(م 141)، برخود مى بالد كه: «من هرگز چيزى ننوشتم، مگر آنكه حديث طولانى بود و پس از حفظ كردن، آن را از ميان بردم». ^۲ گواهى شده كه حمّاد بن سلمههبصرى ^۳ و عبدالرحمان بن سلمه جمحى ^۴ (اواخر سده نخست) ـ كه به نسبت مبهم است ـ هم اين كار را كرده اند.
عروه مدنى يادآور مى شودكه « حديث نوشتم و بعد آن را پاك كردم » و از اين كار بسيار متأسف است. ^۵ مالك در صحبت از روزگار زهرى مى گويد:«مردمان در آن روزگار نمى نوشتند؛ فقط حفظ مى كردند. اگر كسى چيزى مى نوشت، فقط براى حفظ كردن بود و پس از حفظ، آن را پاك مى كرد». ^۶
ابراهيم بن سعد مدنى، گزارش دقيقى را درباره شيوه عمل خود زهرى، از(محمدبن) عكرمه ^۷ ـ كه او نيز مانند زهرى در كلاس هاى اعرج مدنى حضور مى يافت ـ روايت مى كند:«ما مى نوشتيم؛ اما زهرى نمى نوشت. گاه حديث طولانى بود. زهرى يكى از برگه هاى اعرج را بر مى داشت ـ اعرج قرآن مى نوشت ـ و بر روى آن برگ، حديث را مى نگاشت. بعد، آن را مى خواند و فى المجلس از ميان مى برد. گاه هم نوشته را با خود مى برد و پس از خواندن، از ميان مى برد». ^۸