اين مقاله با اشاره به آگاهی امام علی (ع) از قرآن از نگاه وحی، آگاهی امام علی (ع) از قرآن از نگاه رسول الله (ص) و آگاهی امام علی (ع) از قرآن از نگاه صحابيان تدوين شده است.
به گزارش راوی، نويسنده در اين مقاله با توجه به جايگاه امام علی (ع) آورده است: اميرالمومنين امام علی (ع)، بی گمان سرآمد مفسران و برجسته ترين چهره تفسيری است. علی (ع) سيراب شده از چشمه سار زلال وحی است و هم گام و همراه هميشگی رسولالله (ص)، فراگيرنده و ابلاغ كننده وحی. زيباترين بيان در ترسيم اين پيوند و هماهنگی را مولی (ع) در ضمن گفتاری بلند بدين سان تبيين كرده است: آنگاه كه كودك بودم مرا در كنار خود نهاد و بر سينه خويش جا داد. و مرا در بستر خود ميخوابانيد چنانكه تنم را به تن خويش می سود و بوی خوش خود را به من می بويانيد و گاه بود كه چيزی را می جويد، سپس آن را به من می خورانيد... و من در پی او بودم. در سفر و در حضر - چنانكه شتربچه در پی مادر. هر روز برای من از اخلاق خود نشانهای برپا ميداشت و مرا به پيروی آن می گماشت. هر سال در \"حراء\" خلوت ميگزيد، من او را ميديدم و جز من كسی وی را نميديد. آن هنگام جز خانه ای كه رسول خدا (ص) و خديجه عليهالسلام در آن بود در هيچ خانه ای مسلمانی راه نيافته بود، من سومين آنان بودم. روشنايی وحی و پيامبری را ميديدم و بوی نبوت را ميشنودم من هنگامی كه وحی بر او (ص) فرود آمد، آوای شيطان را شنيدم. گفتم: ای فرستاده خدا اين آوا چيست؟ گفت: \"اين شيطان است كه از آن كه او را نپرستند نوميد و نگران است، همانا تو ميشنوی آنچه را من ميشنوم و ميبينی آنچه را من ميبينم. جز اينكه تو پيامبر نيستی و وزيری و بر راه خير ميروی و مومنان را اميری\".
در بخش ديگری از اين مقاله آمده است: علی (ع) در آن روزگار، در نگاه همگان برترين چهره صحابيان و ارجمندترين كسی بود كه نيكيها، والاييها، ايثارها و فداكاريهايش را قرآن رقم زده و از شخصيت عظيم وی سخن گفته بود. بدينسان فضايل علوی در ميان آيات الهی تا بدان جا گسترده بود كه آگاهان از معارف قرآنی بر اين باور بوده اند كه حدود سيصد آيه از آيات الهی برتريها، ارجمنديها و فضايل علی (ع) را برشمرده است.
همچنين در اين مقاله می خوانيد: علی با قرآن است، يعنی علی (ع) برجسته ترين و ارجمندترين كسی است كه بدانسان كه شايسته است ابعاد قرآن را دريافته، حقايق آن را نوشيده، بر آموزه های آن چيره گشته و به اعماق جليل آن رسيده است.
مقاله «امام علی (ع) و تفسير قرآن كريم» توسط علی حسينعلی تدوين و در شماره ۱۳۷ نشريه گلستان قرآن درج شده است.
به گزارش راوی، نويسنده در اين مقاله با توجه به جايگاه امام علی (ع) آورده است: اميرالمومنين امام علی (ع)، بی گمان سرآمد مفسران و برجسته ترين چهره تفسيری است. علی (ع) سيراب شده از چشمه سار زلال وحی است و هم گام و همراه هميشگی رسولالله (ص)، فراگيرنده و ابلاغ كننده وحی. زيباترين بيان در ترسيم اين پيوند و هماهنگی را مولی (ع) در ضمن گفتاری بلند بدين سان تبيين كرده است: آنگاه كه كودك بودم مرا در كنار خود نهاد و بر سينه خويش جا داد. و مرا در بستر خود ميخوابانيد چنانكه تنم را به تن خويش می سود و بوی خوش خود را به من می بويانيد و گاه بود كه چيزی را می جويد، سپس آن را به من می خورانيد... و من در پی او بودم. در سفر و در حضر - چنانكه شتربچه در پی مادر. هر روز برای من از اخلاق خود نشانهای برپا ميداشت و مرا به پيروی آن می گماشت. هر سال در \"حراء\" خلوت ميگزيد، من او را ميديدم و جز من كسی وی را نميديد. آن هنگام جز خانه ای كه رسول خدا (ص) و خديجه عليهالسلام در آن بود در هيچ خانه ای مسلمانی راه نيافته بود، من سومين آنان بودم. روشنايی وحی و پيامبری را ميديدم و بوی نبوت را ميشنودم من هنگامی كه وحی بر او (ص) فرود آمد، آوای شيطان را شنيدم. گفتم: ای فرستاده خدا اين آوا چيست؟ گفت: \"اين شيطان است كه از آن كه او را نپرستند نوميد و نگران است، همانا تو ميشنوی آنچه را من ميشنوم و ميبينی آنچه را من ميبينم. جز اينكه تو پيامبر نيستی و وزيری و بر راه خير ميروی و مومنان را اميری\".
در بخش ديگری از اين مقاله آمده است: علی (ع) در آن روزگار، در نگاه همگان برترين چهره صحابيان و ارجمندترين كسی بود كه نيكيها، والاييها، ايثارها و فداكاريهايش را قرآن رقم زده و از شخصيت عظيم وی سخن گفته بود. بدينسان فضايل علوی در ميان آيات الهی تا بدان جا گسترده بود كه آگاهان از معارف قرآنی بر اين باور بوده اند كه حدود سيصد آيه از آيات الهی برتريها، ارجمنديها و فضايل علی (ع) را برشمرده است.
همچنين در اين مقاله می خوانيد: علی با قرآن است، يعنی علی (ع) برجسته ترين و ارجمندترين كسی است كه بدانسان كه شايسته است ابعاد قرآن را دريافته، حقايق آن را نوشيده، بر آموزه های آن چيره گشته و به اعماق جليل آن رسيده است.
مقاله «امام علی (ع) و تفسير قرآن كريم» توسط علی حسينعلی تدوين و در شماره ۱۳۷ نشريه گلستان قرآن درج شده است.
