امام علی علیه السلام

اللّهُمَّ إنَّكَ تَعلَمُ أنَّهُ لَم يَكُنِ الَّذي كانَ مِنّا مُنافَسَةً في سُلطانٍ ، ولَا التِماسَ شَيءٍ مِن فُضولِ الحُطامِ ، ولكِن لِنَرُدَّ المَعالِمَ مِن دينِكَ، ونُظهِرَ الإِصلاحَ في بِلادِكَ، فَيَأمَنَ المَظلومونَ مِن عِبادِكَ ، وتُقامَ المُعَطَّلَةُ مِن حُدودِكَ .

بار خدايا ! تو مى‌‏دانى كه آنچه از ما سر زد، از سرِ قدرت‏‌طلبى، يا به دست آوردن چيزى از متاع بى‌‏ارزش دنيا نبود؛ بلكه براى اين بود كه نشانه‌‏هاى دينت را بازگردانيم و در شهرهايت، آبادانى پديدار سازيم تا بندگان ستم‏ديده‌‏ات در امنيّت باشند و احكام بر زمين مانده‌‏ات بر پا شوند.

نهج البلاغة: الخطبة 131

>معارف حدیث>تحلیل‌ها و نکته‌ها>تاریخ و سیره>اهل بیت(ع)>امام مهدی (عج)>زندگی امام مهدی(ع)

تعداد بازدید : 1215

منبع :دانشنامه امام مهدی(ع) جلد 5 صفحه 29

ابراهيم بن ادريس‏ قمی

از راویان امام هادی(ع) و از دیدار کنندگان امام مهدی(ع) در عصر غیبت صغرا

ابراهيم بن ادريس قمى ، از ياران امام هادى عليه السلام و از راويان قمى است كه از سوى رجال شناسان شيعه و اهل سنّت ، به راستى و درستى توصيف شده است (ر. ك: رجال الطوسى: ص ۳۸۳ ش ۵۶۳۸ ، رجال البرقى: ص ۵۹ ، قاموس الرجال: ج ۱ ص ۱۵۲ ش ۵۵) .
ابراهيم بن ادريس مى گويد: امام مهدی عليه السلام را پس از درگذشت امام عسكرى عليه السلام ديدم كه جوانى بالغ و رشيد شده بود و دست و سرش را بوسيدم. (الكافى: ج ۱ ص ۳۳۱ ح ۸، الغيبة ، طوسى: ۲۶۸ ح ۲۳۲، الإرشاد : ج ۲ ص ۳۵۳ ، إعلام الورى: ج ۲ ص ۲۲۰، كشف الغمّة: ج ۳ ص ۲۴۰)