امام حسين و امام زين العابدين عليهم السلام بود . او شاعرى به نام است و در قصيده اى شكوهمند و پُر ارج و نامدار ، امام زين العابدين عليه السلام را پيشِ روى هشام بن حَكَم ، مدح كرد ، به طورى كه هشام در خشم شد و دستور داد او را به زندان افكنند . اين قصيده فرزدق ، از درستى عقيده او و از كمالش ، پرده برمى دارد تا آن جا كه گفته اند : اگر فَرَزْدَق در نزد خداوند ، عملى جز همين نداشت ، به سبب آن به بهشت مى رفت ؛ زيرا شعر او سخن حقّى در نزد سلطان ستمگر است . وى حدود سال 110 ق ، ديده از جهان ، فرو بست .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 119 ش 1208 ، اختيار معرفة الرجال : ص 129 ش 1208.

فضل بن شاذان

ابومحمّد فضل بن شاذان (/ شادان) بن خليل اَزْدى نيشابورى، از ياران امام هادى و امام عسكرى عليهماالسلامو يكى از فقها و متكلّمان شيعه بود كه در ميان شيعه ، مقام والايى دارد و قدر و منزلتش مشهوتر از آن است كه كسى به آن خدشه وارد آورد . وى ، يكصد و هشتاد كتاب نوشته است .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 390 ، ش 5742 و ص 401 ش 5882 ، الفهرست : ص 124 ش 552.

قاسم بن علاء

قاسم بن علاء ، از اهالى آذربايجان بود . وى با امام هادى و امام عسكرى عليهماالسلامديدار كرد و از طرف امام زمان عليه السلام به او نامه مى رسيد . وى ، پيراهنى داشت كه امام رضا عليه السلام به او خلعت داده بود و شخصيتى جليل القدر بود . او از مشايخ كلينى است و كلينى بر او رحمت فرستاده است . شيخ طوسى به سند صحيح خود از محمّد بن احمد صفوانى ، روايتى آورده است كه نشان مى دهد قاسم ، نزد امام زمان عليه السلام از احترام بسيارى برخوردار بوده و از خاصّان مورد عنايت ايشان بوده است . در روايت آمده كه امام زمان عليه السلام براى فرزند دار شدن او دعا كرد . روايت ، چنين است :... امام عليه السلام مرقوم فرمود : «بار خدايا! به او پسرى روزى كن كه مايه روشنىِ چشم او گردد» . او فرزندى به نام حسن داشت ... پس از مدّت كوتاهى ، نامه تسليتى از امام زمان عليه السلام در مرگ حسن به او رسيد كه در پايان آن ، دعا كرده