مسلمان براى ميهمانش تهيّه مى كند ؛ ولى ميهمان ، احتمال مى دهد كه از مال حرام باشد .
نوع دوم : غذاهايى كه در ظاهر ، حرام شمرده مى شوند ، مثل : غذايى كه از مال مخلوط به حرام تهيّه مى شود ، به گونه اى كه جدا كردن حلال و حرام آن ، ممكن نيست .
نكته قابل توجّه در اين زمينه ، آن است كه اسلام براى استفاده از اين گونه غذاها ، راه حل دارد و براى رهايى از پيامدهاى آن ، تدبيرى انديشيده است ، مانند پرداخت خمس مال شبهه ناك . از اين راه ، روزه دار مى تواند از مشكل غذاهاى شبهه ناكى كه بخصوص در ميهمانى ها مى خورد و يا به ميهمانان خود مى دهد ، برهد ، تا روزه ماه رمضان پاك و داراى آثار معنوى بيشترى باشد .

انگيزه هاى خوردن و آشاميدن

انگيزه اى كه روزه دار در خوردن و آشاميدن در وقت افطار و سحر دارد ، تأثير مهمّى در بهره ورى كامل از بركات روزه دارد . در يكى از توصيه هاى پيامبر صلى الله عليه و آله به ابو ذر غفارى ، چنين آماده است :

۰.« يا أبا ذَرٍّ! لِيَكُن لَكَ فى كُلِّ شَى ءٍ نِيَّةٌ صالِحَةٌ حَتَّى الأَكلِ وَ النَّومِ ؛ ^۱

۰.اى ابو ذر! براى هر چيزى نيّت خوب داشته باش ، حتّى براى خوردن و خوابيدن .

ميان روزه دارى كه سحرى و افطار را تنها براى رفع گرسنگى و تشنگى مى خورد ، با كسى كه آنها را به قصد قربت و كسب رضاى الهى مى خورد ، فرق بسيار است . نورانيّت روزه اى كه روزه دار با قصد قربت غذا مى خورد ، هرگز با روزه اى كه روزه دار با انگيزه حيوانى و خواسته نفْس غذا مى خورد و نيرو مى گيرد ، برابر نيست .