هم در جوار رحمت الهى ، منتظر است كه ... براى او گريه بكنند تا تسلّىِ خاطر پيدا كند!
چند سال پيش ، در كتابى ديدم كه نويسنده ، مقايسه اى ميان حسين بن على عليه السلام و عيسى مسيح عليه السلام كرده بود . نوشته بود كه عمل مسيحى ها، بر عمل مسلمين (شيعيان) ترجيح دارد ؛ زيرا آنها روز شهادت عيسى مسيح را جشن مى گيرند و شادمانى مى كنند ؛ ولى اينها در روز شهادت حسين بن على عليه السلام ، مرثيه خوانى و گريه مى كنند ! عمل آنها بر عملِ اينها ترجيح دارد ؛ زيرا آنها شهادت را براى عيسى مسيح ، موفّقيت مى دانند ، نه شكست ، و چون موفّقيّت مى دانند ، شادمانى مى كنند ؛ امّا مسلمين ، شهادت را شكست مى دانند و چون شكست مى دانند ، گريه مى كنند ! خوشا به حال ملّتى كه شهادت را موفّقيّت بشمارد و جشن بگيرد ، و بدا به حال ملّتى كه شهادت را شكست بداند و به خاطر آن ، مرثيه خوانى بكند !
جواب، اين است كه اوّلاً دنياى مسيحى كه اين شهادت را جشن مى گيرد ، روى همان اعتقاد خرافى اى است كه مى گويد : «عيسى ، كشته شد تا بار گناه ما بريزد» ، و چون به خيال خودش سبك بال شده و استخوانش سبُك شده ، آن را جشن مى گيرد . در حقيقت ، او جشن سبُكىِ استخوان خودش را به خيال خودش مى گيرد ، و اين ، يك خرافه است . ثانيا ، اين همان فرق اسلام و مسيحيّتِ تحريف شده است كه اسلام ، يك دين اجتماعى و مسيحيّت ، دينى است كه همه آن چيزى كه دارد ، اندرزِ اخلاقى است . از طرف ديگر ، گاه به يك حادثه، از نظر فردى نگاه مى كنيم و گاه از نظر اجتماعى . از نظر اسلام ، شهادت حسين بن على عليه السلام از ديدگاه فردى ، يك موفّقيت بود . ^۱
گفتنى است كه آنچه تحريف هدف عزادارى براى امام حسين عليه السلام است ، خلاصه كردن اين هدف ، در پاك سازى گناهان ، شبيه باور خرافىِ مسيحيان در باره مصلوب