شدن عيسى عليه السلام است . اين سخن ، البته به معناى نفىِ نقش عزادارى در آمرزش گناهان نيست . به تعبير ديگر ، هدف عزادارى بر امام حسين عليه السلام ، جهل زُدايى و احياى ارزش هاى دينى است و عزادارى با اين هدف ، بركات فراوانى براى فرد و جامعه دارد ^۱ كه يكى از آنها ، آمرزشِ گناهان و سالم سازى روانىِ جامعه است و اين بركت نيز دقيقا در جهت احياى ارزش هاى اسلامى قرار دارد .
از سوى ديگر ، حادثه عاشورا ، در يك نگاه كلّى و واقع بينانه ، داراى دو بُعد است : يكى بُعد جنايت و مظلوميت ، و ديگرى بُعد حماسه و عزّت و عظمت . از اين رو ، تحليل و تبيين صحيح اين حادثه ، در صورتى امكان پذير است كه اين دو بُعد ، در كنار هم ديده شوند و ارائه گردند . در غير اين صورت ، مخاطب ، درك درستى از اين جريان مهم تاريخ اسلام ، پيدا نخواهد كرد .
استاد مطهّرى قدس سره در اين باره مى گويد :
حادثه عاشورا و تاريخچه كربلا ، دو صفحه دارد : يك صفحه سفيد و نورانى ، و يك صفحه تاريك ، سياه و ظلمانى ، كه هر دو صفحه اش ، يا بى نظير است و يا كم نظير .
امّا صفحه سياه و تاريكش ، از آن نظر سياه و تاريك است كه در آن ، فقط جنايتِ بى نظير و يا كم نظير مى بينيم ... .
از اين نظر ، حادثه كربلا ، يك جنايت و يك تراژدى است ، يك مصيبت است ، يك رَثاست . اين صفحه را كه نگاه مى كنيم ، در آن ، كشتنِ بى گناه [را ]مى بينيم ، كشتن جوان [را ]مى بينيم ، كشتن شيرخوار [را ]مى بينيم ، اسب بر بدن مُرده تاختن [را] مى بينيم ، آب ندادن به يك انسان [را] مى بينيم. زن و بچّه را شلّاق زدن مى بينيم ، اسير را بر شتر بى جهاز سوار كردن مى بينيم . از اين نظر ، قهرمان حادثه كيست ؟ واضح است وقتى كه حادثه را از جنبه جنايى نگاه كنيم ، آن كه مى خورد ، قهرمان نيست . آن بيچاره ، مظلوم است . قهرمان