اين سخن ، كاملاً صحيح و قابل قبول است ؛ امّا افزون بر اين ، تجربه گذشته زندگى نشان مى‏دهد كه اكثر قريب به اتّفاق اين گونه نگرانى‏ها بيهوده بوده‏اند و به گفته صحابى بزرگوار ابوذر : «اندوه روزى كه به آن نمى‏رسم ، مرا كشت!» .^۱
دِيل كارْنِگى ،^۲ فصلى از كتاب خود را به تبيين قانونى اختصاص داده كه رعايت آن مى‏تواند بيشتر نگرانى‏ها را رفع كند . اين قانون ، عبارت است از اين كه بر اساس حساب احتمالات ، انسان در آينده زندگى ، چند درصد ممكن است گرفتار مشكلاتى شود كه احتمال آن ، باعث نگرانى‏هاى او مى‏گردد .
او مى‏گويد : «با گذشت زمان ، كم كم دريافتم كه 99 درصد از چيزهايى كه مرا ناراحت و نگران مى‏ساخت ، هرگز به وقوع نخواهد پيوست ... . من و شما چنانچه بتوانيم قبول كنيم كه با قانون "حدّ وسط" بفهميم كه تا چه اندازه نگرانى‏هاى ما مورد دارد ، احتمالاً خواهيم توانست هم‏اكنون نُه دهم نگرانى‏هاى خود را برطرف نماييم» .^۳
در اين باره ، ره‏نمودهاى بسيار ارزنده و كارسازى از امام على عليه السلام نقل شده بدين مضمون كه انسان نبايد غصّه فردا و فرداهاى نامعلوم را بر مشكلات روز خود بيفزايد . او بايد باور كند كه اگر براى انسان فردايى در پيش باشد ، خداى مهربان ، او را كفايت خواهد كرد .^۴در غير اين صورت ، نگرانىِ موهوم ، او را به كارهايى وادار مى‏نمايد كه نگرانى‏هاى او را تشديد مى‏كند ، و امكان بهره‏گيرى از فرصت امروز را از او سلب مى‏نمايد .^۵