مى فرمايد :
لا تُؤذى امرَأَةٌ زَوجَها فِى الدُّنيا إلّا قالَت زَوجَتُهُ مِنَ الحورِ العِينِ : لا تُؤذيهِ ، قاتَلَكِ اللّهُ ، فَإِنَّما هُوَ عِندَكِ دَخيلٌ يوشِكُ أن يُفارِقَكِ إلَينا .^۱
هر زنى در دنيا شوهرش را آزار بدهد ، حورى بهشتى اى كه براى همسرىِ او تعيين شده ، مى گويد : خدا تو را بكشد ! او را ميازار ؛ زيرا او نزد تو ميهمان است و به زودى ، تو را ترك مى كند و نزد ما مى آيد .
گفتنى است كه به خشم آوردن شوهر ^۲ نيز گونه اى آزار دادن اوست. از اين رو، اگر زن در نيابد كه چه رفتارى همسرش را خشمگين مى كند و سپس آن را ناخودآگاه تكرار كند و يا با قصد آزارْ چنين كند ، زمينه تزلزل خانواده را فراهم كرده است .

2 . ناسپاسى نسبت به شوهر

زن، بيشتر به محبّت شوهر نياز دارد و مرد، به سپاس گزارىِ زن . از اين رو، در صورت عدم ارضاى خواست روحى ، و يا واكنش متعارض با آن از سوى زن ، علاقه مرد به زن آسيب مى بيند و به تدريج، اين واكنش دوسويه ، زنجيرى از گله گزارى و دلخورى درونى را پديد مى آورد و بنيان خانواده را سست مى نمايد. از اين رو احاديث اسلامى، به شدّت زنان ، را از ناسپاسى كردن نسبت به لطف و محبّت شوهران ، نهى كرده اند . به اين حديث بنگريد :
لا يَنظُرُ اللّهُ إلَى امرَأَةٍ لا تَشكُرُ لِزَوجِها ، وَ هِىَ لا تَستَغنى عَنهُ .^۳
خداوند ، به زنى كه از شوهرش سپاس گزارى نمى كند ، با آن كه از شوهرش بى نياز نيست ، نگاه [ با لطف و رحمت] نمى كند .