ابو بكر بن عبد الرحمان

ابو بكر بن عبد الرحمان بن حارث مخزومى ، در زمان خلافت عمر بن خطّاب ، به دنيا آمد . وى تابعى و پُر حديث است و يكى از فقيهان هفتگانه در مدينة النبى بوده است. او را به جهت نماز و عبادت بسيار ، «راهب قريش» ناميده اند . او بينايى اش را از دست داد و در سال ۹۴ هجرى در مدينه در گذشت.

او یکی از مخالفان با رفتن امام حسین(ع) به سمت عراق بود:

الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة): أتاهُ [أيِ الحُسَينَ عليه السلام‏] أبو بَكرِ بنِ عَبدِ الرَّحمنِ بنِ الحارِثِ بنِ هِشامٍ، فَقالَ: يَا بنَ عَمِّ، إنَّ الرَّحِمَ تُضارُّني، وما أدري كَيفَ أنَا عِندَكَ فِي النَّصيحَةِ لَكَ؟

قالَ: يا أبا بَكرٍ، ما أنتَ مِمَّن يُستَغَشُّ ولا يُتَّهَمُ، فَقُل.

فَقالَ: قَد رَأَيتَ ما صَنَعَ أهلُ العِراقِ بِأَبيكَ وأخيكَ، وأنتَ تُريدُ أن تَسيرَ إلَيهِم، وهُم عَبيدُ الدُّنيا، فَيُقاتِلُكَ مَن قَد وَعَدَكَ أن يَنصُرَكَ، ويَخذُلُكُ مَن أنتَ أحَبُّ إلَيهِ مِمَّن يَنصُرُهُ! فَاذَكِّرُكَ اللّهَ في نَفسِكَ.

فَقالَ: جَزاكَ اللّهُ يَابنَ عَمِّ خَيرا، فَلَقَدِ اجتَهَدتَ رَأيَكَ، وَمهما يَقضِ اللّهُ مِن أمرٍ يَكُن. فَقالَ أبو بَكرٍ: إنّا للّهِ! عِندَ اللّهِ نَحتَسِبُ أبا عَبدِ اللّهِ.[۱]

الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة): ابو بكر بن عبد الرحمان بن حارث بن هشام، نزد حسين عليه السلام آمد و به ايشان گفت: اى پسرعمو! خويشاوندى، مرا به مِهر آورده است و نمى‏دانم جايگاهم نزد تو براى نصيحت چيست؟

فرمود: «اى ابو بكر! تو اهل فريب نيستى و اتّهامى ندارى. پس بگو».

ابو بكر گفت: ديدى كه مردم عراق با پدر و برادرت چه كردند و اينك، آهنگ حركت به سوى آنان دارى؟! آنان، بردگان دنيايند و كسانى كه به تو وعده يارى داده‏اند، با تو خواهند جنگيد و آن كه تو را بيشتر از كسى كه به او كمك مى‏كند، دوست دارد، نيز رهايت خواهد كرد. پس خدا را در باره خودت، به يادت مى‏آورم [كه جانت را به خطر نيندازى‏].

حسين عليه السلام فرمود: «خدا به تو پاداش نيك دهد، عموزاده! در رأى خود، انديشيده‏

بودى. هر چه خدا بخواهد، همان مى‏شود».

ابو بكر گفت: ما از آنِ خداييم و [شهادت‏] ابا عبد اللّه را به‏حساب خدا مى‏گذاريم.