احمد عزيزى، زاده سال ۱۳۳۷ش در سرپل ذهاب كرمانشاه، شاعر انقلاب و اهل بيت است. وى آثار شعر و نثر ادبى متنوّع و متعددى دارد و از پانزدهم اسفند ۱۳۸۶ش تاكنون بر اثر اختلالات كليوى، تحت مراقبت هاى ويژه است.
شعر او در مدح امام مهدی(ع):
اى زمين، اين مردگان را قبر كُن اى بشر تا قرن ديگر صبر كن
صبر كن وقت خروج آيه هاست طفل نرگس، منتظر در سايه هاست
مى كشد او ديو آهن پايه را اژدهاى خفته سرمايه را
نسل تندر از تبار خشم اوست بغض قتل لاله ها در چشم اوست
او جهان را غرق شبنم مى كند ابتلاى سايه را كم مى كند
مى كشد او ماده شمشير را در زمين بوزينه تزوير را
او ترازو را مجسّم مى كند عمرو عاص سكّه را خم مى كند
نام او در گنجه هاى گاتهاست نام او در تورى تورات هاست
مى پذيرد گلّه گمراه را مى گشايد باغ بسم اللَّه را
مردگان را مژدگانى مى دهد خيل پيران را جوانى مى دهد
مى دهد فرمان به زنبق هاى دور تا زمين را پر كند از عطر نور
عنتر زنجير را وا مى كند دفن خنجر را تماشا مى كند
ساكنان كاخ را سر مى زند سكّه ها را با ابوذر مى زند
نيزه را پى مى كند بر روى اسب شعله مى افروز از آذر گشسب
او سفير صلح و نور و پاكى است او وكيل ساكنان خاكى است
او رسول سوره ها در آيه هاست امپراتور تمام سايه هاست
او جهان را غرق جيحون مى كند دشتها را نخل و زيتون مى كند
مى دهد فرمان به مأموران خار ماليات گل بگيرند از بهار
مى دهد تعليم گل را بو كنيم مى زند دف تا كه ما هوهو كنيم
مردگان را در عدم، جان مى دهد بردگان را نان و عرفان مى دهد
عصر او عصر نبوغ ريشه هاست عصر پُر شبنم ترين انديشه هاست
قرن او قرن سلام و معبد است عشق در دوران او صد در صد است.[۱]
[۱]
يار غايب از نظر: ص ۴۰۶.
