سيّد محمّدحسين بهجت تبريزى، فرزند حاج ميرزا آقا خشكنابى، در سال ۱۲۸۵ ش، در تبريز به دنيا آمد. وى علوم مقدماتى را در همان شهر گذراند و در سال ۱۳۳۹ ق به تهران آمد و در دار الفنون در رشته طب به تحصيل پرداخت. پس از دو سال، تحصيل را رها كرد و در سال ۱۳۱۰ ش، به استخدام دولت درآمد. پس از چندى به نيشابور رفت و در بازگشت به تهران در بانك كشاورزى مشغول به كار شد. كلّيات اشعار وى بيش از پانزده هزار بيت دارد. شاهكار شعر شهريار «حيدر بابا» است كه به تركى سروده است. وى در اواخر عمر به تبريز برگشت و در سال ۱۳۶۷ ش، در بيمارستان مهر تهران زندگى را بدرود گفت. جنازه او به تبريز منتقل و در مقبرة الشعراى تبريز دفن شد.
شعر او در مدح امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف):
دلم شكستى و جانم هنوز چشم به راهت شبى سياهم و در آرزوى طلعت ماهت
در انتظار تو چشمم سپيد گشت و غمى نيست اگر قبول تو افتد فداى چشم سياهت
ز گرد راه برون آ كه پير دست به ديوار به اشك و آه يتيمان دويده بر سر راهت
بيا كه اين رمد چشم عاشقان تو - اى شاه - نمىرمد مگر از توتياى گرد سياهت
بيا كه جز تو سزاوار اين كلاه و كمر نيست تويى كه سوده كمربند كهكشان كلاهت
جمال چون تو به چشم و نگاه پاك توان ديد به روى چون منى الحق دريغ چشم و نگاهت
در انتظار تو مىميرم و در اين دم آخر دلم خوش است كه ديدم به خواب گاه به گاهت
اگر به باغ تو گل بر دميد و من به دل خاك اجازتى كه سرى بركنم به جاى گياهت
تنور سينه ما را اى آسمان به حذر باش كه روى ماه سيه مىكند به دوده آهت
كنون كه مىدمد از مغرب آفتاب نيابت چه كوههاى سلاطين كه مىشود پركاهت
تويى كه پشت و پناه جهاديان خدايى كه سر جهاد تويى و خداست پشت و پناهت
خدا وبال جوانى نهد به گردن پيرى تو «شهريار» خميدى به زير بار گناهت .[۱]
[۱]
يار غايب از نظر: ص ۱۰۱.
